ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΑΝ. ΤΣΑΛΙΚΙΔΗ: ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΡΙΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΡΥΘΜΙΣΗ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΟΜΙΣΗ ΕΓΓΥΗΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ, ΟΤΑΝ ΠΡΌΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΙ ΕΚΤΕΛΕΣΤΟΣ ΤΙΤΛΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ Ή ΝΠΔΔ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΥΠΟΚΕΙΤΑΙ ΣΕ ΕΝΔΙΚΟ ΜΕΣΟ Ή ΒΟΗΘΗΜΑ

Σε ίδια λύση καταλήγει και η υπ' αριθμό 6436/2012 του Ειρηνοδικείου Αθηνών, που παρατίθεται μετά την απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ.
Επίσης, οι 1089/2013 και 1280/2013 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης, κρίνουν, από άλλη σκοπιά, ότι η αναγκαστική εκτέλεση, που επισπεύδεται κατά του Δημοσίου και ΝΠΔΔ χωρίς την κατάθεση εγγυητικής επιστολής, δεν καθίσταται μόνον εκ του λόγου αυτού άκυρη, λόγω του ότι η σχετική διάταξη δεν επιβάλει την σχετική υποχρέωση επί ποινή ακυρότητας (παρατίθενται κι αυτές παρακάτω).
Επιπλέον η 1744/28.2.2014 απόφαση του Ειρηνοδικείου Θεσσαλονίκης (ΕΔΩ) , η υπ' αριθμό 590/2014 απόφαση του Ειρηνοδικείου Βόλου (ΕΔΩ) καθώς και η υπ' αριθμό 5953/2014 (σελ. 16) του Ειρηνοδικείου Θεσσαλονίκης (ΕΔΩ) κρίνουν την παραπάνω διάταξη μη εφαρμοστέα, ως αντιβαίνουσα στα άρθρα 4 παρ. 1 και 20 παρ. 1 του Συντάγματος και 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ

Προσοχή: Όποιος διαθέτει ανάλογες αποφάσεις, παρακαλείται να τις αποστείλει στα e-mail: manoslis@yahoo.com και lawtsal@otenet.gr για δημοσίευση και δημιουργία σχετικής βάσης δεδομένων

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗΣ

Δικαστήριο:	ΣΤΕ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΣΕ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
Τόπος:	ΑΘΗΝΑ
Αριθ. Απόφασης:	9
Ετος:	2013

Περίληψη

Αναγκαστική εκτέλεση σε βάρος του Δημοσίου και των ν.π.δ.δ. - Υποχρέωση προσκόμισης εγγυητικής επιστολής ως προϋπόθεση για την εκτέλεση αποφάσεων ή άλλων εκτελεστών τίτλων, που υπόκεινται σε ένδικα μέσα ή βοηθήματα και από τους οποίους απορρέει χρηματική υποχρέωση του Δημοσίου - Αρμοδιότητα επί αιτήσεως περιορισμού του ύψους της εγγυητικής επιστολής - Συνταγματικότητα ρύθμισης - Υποχρέωση της Διοίκησης να συμμορφώνεται προς τις αποφάσεις των Δικαστηρίων - Αρχή της ισότητας των διαδίκων - Εξουσία παρέμβασης του νομοθέτη στην εκτέλεση δικαστικής απόφασης -. Υποχρεωτική εγγυοδοσία για την εκτέλεση δικαστικής απόφασης σε βάρος του Δημοσίου, η οποία έχει προσβληθεί με εκκρεμούσες αντίθετες αιτήσεις αναιρέσεως. Αίτηση για περιορισμό του ύψους της εγγυοδοσίας μέχρι του ενός δευτέρου κατ’ άρθρ. 4 § 1 ν. 3068/2002. Αρμόδιο για την εκδίκαση της αίτησης είναι μόνον το εκδόν την προσβαλλομένη απόφαση Δικαστήριο και, ειδικότερα, η οικεία Επιτροπή Αναστολών αυτού. Αντίθετη μειοψηφία. Αρμοδιότητα της Ολομέλειας του ΣτΕ εν Συμβουλίω να διατυπώσει κρίση για την συνταγματικότητα της διατάξεως, εν όψει της ευρύτερης σημασίας του ζητήματος, που αφορά την εν γένει διοικητική δίκη και επηρεάζει εμμέσως και την αναιρετική δίκη. Αποτροπή κινδύνου εκδόσεως αντιφατικών αποφάσεων επί συνταγματικού ζητήματος, χωρίς δυνατότητα άρσεως των διαφωνιών. Αντίθετη μειοψηφία. Αντισυνταγματικές οι ρυθμίσεις των τεσσάρων τελευταίων εδαφίων του άρθρ. 4 § 1 ν. 3068/ 2002, τα οποία προστέθηκαν με το άρθρ. 326 § 5 ν. 4072/2012. Με τις διατάξεις αυτές παρεισάγονται, κατά παράβαση των άρθρων 94 § 4 (ιδίως, τελευταίο εδάφιο) και 95 § 5 του Σ, άσχετα με την δίκη εμπόδια στην συνταγματικώς κατοχυρούμενη υποχρέωση εκτέλεσης τελεσίδικης, και άρα εκτελεστής, δικαστικής αποφάσεως, με συνέπεια να μην παρέχεται στον νικήσαντα διάδικο η δυνατότητα να επιδιώξει αποτελεσματικά, χωρίς πρόσθετες προϋποθέσεις, την ικανοποίηση της τελεσιδίκως αναγνωρισθείσης αξιώσεώς του. Επί πλέον, η ρύθμιση αυτή θεσπίζεται, κατά παράβαση της αρχής της ισότητος των διαδίκων, μονομερώς υπέρ του Δημοσίου. Ανεπίτρεπτη νομοθετική παρέμβαση στην εκτέλεση δικαστικής αποφάσεως, με έννομο αποτέλεσμα απαγγελλόμενο απ’ ευθείας από τον νομοθέτη, ενώ η εν προκειμένω δυνατότητα διορθωτικής παρεμβάσεως του δικαστηρίου περιορίζεται μόνον στο 50% του αμφισβητουμένου ποσού, ακόμη και αν ο ιδιώτης τυχόν επικαλείται και αποδεικνύει ότι είναι πλήρως αξιόχρεος. Οι ρυθμίσεις δε αυτές δεν εντάσσονται σε σύστημα γενικευμένης μεταβολής του χρόνου εκτελέσεως μιας δικαστικής αποφάσεως, με συνολική αλλαγή των εννόμων συνεπειών της τελεσιδικίας και σύνδεση της εκτελεστότητος με το αμετάκλητο της αποφάσεως, που θα αφορούσε όλες τις αποφάσεις των διοικητικών δικαστηρίων, είτε έχουν χρηματικό αντικείμενο, είτε όχι, και όλους τους διαδίκους, αλλά περιορίζονται σε ειδικό κύκλο αποφάσεων και διαδίκων. Κατ’ ειδικότερη γνώμη, η επίμαχη ρύθμιση αντίκειται προς την κατοχυρούμενη από το Σύνταγμα αρχή της ισότητος των διαδίκων, δεδομένου ότι εφαρμόζεται αποκλειστικά για τον ιδιώτη διάδικο και όχι και για το Δημόσιο (Αντίθετη μειοψηφία).

Κείμενο Απόφασης

Συμβούλιο Επικρατείας

(Ολομέλεια σε Συμβούλιο)

Αριθ. 9/2013

(…) Με τις §§ 1, 2 και 3 του άρθρου 4 του ν. 3068/ 2002 (Α’ 274) ρυθμίζονται ζητήματα διαδικασίας και αντικειμένου της αναγκαστικής εκτελέσεως κατά του Δημοσίου και των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου (ν.π.δ.δ.), στο πλαίσιο, κατ’ αρχήν, των υποχρεώσεών τους που απορρέουν από την υποχρέωση συμμορφώσεως προς τις δικαστικές αποφάσεις. Η § 1 του άρθρου αυτού συμπληρώθηκε με το άρθρο 326 § 5 του ν. 4072/2012 (Α’ 86), με το οποίο προστέθηκαν στο τέλος αυτής τέσσερα εδάφια, με το εξής περιεχόμενο:

«Η εκτέλεση δικαστικών αποφάσεων ή άλλων εκτελεστών τίτλων, που υπόκεινται σε ένδικα μέσα ή βοηθήματα και από τους οποίους απορρέει χρηματική υποχρέωση του Δημοσίου, διενεργείται ύστερα από προσκόμιση εκ μέρους του δικαιούχου ισόποσης εγγυητικής επιστολής Τραπέζης.

Το δικαστήριο, που εξέδωσε την εκτελεστή απόφαση ή το δικαστήριο στο οποίο εκκρεμεί η εκδίκαση του ενδίκου βοηθήματος, μπορεί, κατόπιν σχετικού αιτήματος, αναλόγως της φερεγγυότητας του δικαιούχου ή των λοιπών εγγυήσεων που προσφέρει ή κρίνονται αναγκαίες, να μειώσει το ύψος της εγγυητικής επιστολής μέχρι του ενός δευτέρου.

Αν η άσκηση του ενδίκου βοηθήματος δεν υπόκειται σε χρονικό περιορισμό ο εκτελεστός τίτλος μπορεί να εκτελεσθεί χωρίς εγγύηση, μετά την άπρακτη πάροδο 90 ημερών από την επίδοσή του.

Η εγγυητική επιστολή εκδίδεται υπέρ της υπηρεσίας, που είναι αρμόδια για την καταβολή, και επιστρέφεται μετά από την προσκόμιση πιστοποιητικού αμετάκλητης, υπέρ του αντιδίκου του υπόχρεου, επίλυσης της διαφοράς ή της μη ασκήσεως ενδίκου μέσου ή βοηθήματος μέσα στην προθεσμία που προβλέπεται από το νόμο».

Ενόψει της καταθέσεως στο Συμβούλιο της Επικρατείας ...
της ***/2012 αιτήσεως της Α.Ε.** για τον περιορισμό, κατ’ επίκληση των δύο πρώτων από τα ανωτέρω εδάφια της εν λόγω διατάξεως, της οφειλομένης από αυτήν εγγυοδοσίας για την υπέρ της εκτέλεση δικαστικής αποφάσεως, με την οποία, κατά τους ισχυρισμούς της, γεννάται υποχρέωση του Δημοσίου για την καταβολή σ’ αυτήν ορισμένου χρηματικού ποσού, και η οποία έχει προσβληθεί με εκκρεμούσες στο Δικαστήριο αντίθετες αιτήσεις αναιρέσεως (αριθ. καταθ. ***, ***/ 2012) ανακύπτουν ζητήματα ερμηνείας και εφαρμογής της διατάξεως αυτής. Για τον λόγο αυτό, τα σχετικά ζητήματα εισάγονται προς εξέταση από την Ολομέλεια του Δικαστηρίου σε Συμβούλιο, κατ’ άρθρο 8 § 2 του π.δ. 18/1989, μετά από προσκληση του Προέδρου.

Με τις νέες αυτές διατάξεις προβλέπεται, κατ’ ουσίαν, ότι οριστικές ή και τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις, με τις οποίες το Δημόσιο ή τα ν.π.δ.δ. καταδικάζονται σε καταβολή, στον αντίδικο ιδιώτη, συγκεκριμένου χρηματικού ποσού, δεν εκτελούνται αμέσως, αλλά η εκτέλεσή τους συναρτάται, και εξαρτάται, από την εκ μέρους του κατάθεση ισόποσης τραπεζικής εγγυητικής επιστολής. Παρέχεται, όμως, στον αντίδικο νικήσαντα ιδιώτη διάδικο η δυνατότητα να περιορίσει την υποχρέωσή του αυτή μέχρι το ήμισυ του κατά τα ανωτέρω ύψους της εγγυητικής επιστολής, αν το δικαστήριο που εξέδωσε την εκτελεστή απόφαση ή το δικαστήριο, στο οποίο εκκρεμεί η εκδίκαση του «ενδίκου βοηθήματος», αποδεχθεί σχετικό αίτημά του. Προϋπόθεση μερικής ή ολικής αποδοχής του εν λόγω αιτήματος είναι η, κατά την εκτίμηση του δικαστηρίου, φερεγγυότητα του δικαιούχου ή η παροχή από αυτόν άλλων αντιστοίχων εγγυήσεων, που τυχόν κρίνονται αναγκαίες. Η κατά τα ανωτέρω εγγυητική επιστολή επιστρέφεται στον δικαιούχο μετά την αμετάκλητη υπέρ αυτού επίλυση της διαφοράς, είτε με την έκδοση σχετικής δικαστικής αποφάσεως, είτε με την μη άσκηση ή την παραίτηση από τυχόν ασκηθέν ένδικο μέσο ή βοήθημα κατά της ευνοϊκής για τον αντίδικο αποφάσεως.

Η ρύθμιση αυτή δικαιολογείται, κατά τα εκτιθέμενα στην οικεία εισηγητική έκθεση, διότι «αποβλέπει στην προστασία του Δημοσίου, εν όψει του ότι δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο, όταν μετά από ικανό χρονικό διάστημα εκδικάζεται αμετακλήτως υπόθεση, το Δημόσιο να αδυνατεί να εισπράξει τα επιδικασθέντα ποσά, λόγω του ότι ο υπόχρεος προς επιστροφή είναι αναξιόχρεος ή παύει να υφίσταται (θάνατος φυσικού προσώπου, παύση λειτουργίας νομικού προσώπου κ.λπ.) γεγονός που καθιστά άκρως δυσχερή ή και αδύνατη την καταβολή αυτών. Η κατάθεση εγγυητικής επιστολής, εξάλλου, αποτρέπει την παρέλκυση της δίκης από πλευράς αντιδίκου του Δημοσίου με καταχρηστικά αιτήματα αναβολών στον αναιρετικό βαθμό κ.λπ., προκειμένου να απομακρύνει το ενδεχόμενο ανατροπής της εκτελεσθείσης αποφάσεως».

Τίθεται, αρχικώς, το ζήτημα, αν αρμόδιο για την εξέταση αιτήματος μειώσεως, κατά τα ανωτέρω, του ύψους εγγυητικής επιστολής, ειδικώς ως προς την διοικητική δίκη, ως προς την οποία, άλλωστε, και μόνον εξετάζονται τα τιθέμενα με την διάταξη ζητήματα, είναι αποκλειστικά το εκδόν την προσβαλλόμενη απόφαση δικαστήριο, συνήθως το διοικητικό εφετείο, ή και το Συμβούλιο της Επικρατείας. Η Ολομέλεια σε Συμβούλιο, κατά πλειοψηφία, που απαρτίσθηκε από τον Πρόεδρο Κ. Μενουδάκο, την Αντιπρόεδρο Α. Συγγούνα και τους Συμβούλους Ν. Μαρκουλάκη, Μ. Βηλαρά, Ι. Μαντζουράνη, Δ. Σκαλτσούνη, Ι. Γράβαρη, Σ. Μαρκάτη, Σ. Χρυσικοπούλου, Η. Τσακόπουλο, Μ. Σταματελάτου, Μ. Παπαδοπούλου, Δ. Κυριλλόπουλο, Α. Καλογεροπούλου, Ε. Κουσιουρή, Ο. Ζύγουρα, Β. Ραφτοπούλου, Κ. Φιλοπούλου, Κ. Πισπιρίγκο, Α. Χλαμπέα, Δ. Μακρή, Μ. Πικραμένο και Τ. Κόμβου, κρίνει ότι: αρμόδιο, κατά νόμο, είναι μόνον το εκδόν την προσβαλλομένη απόφαση δικαστήριο και, ειδικότερα, η οικεία Επιτροπή Αναστολών αυτού. Τούτο προκύπτει τόσο από την διατύπωση της διατάξεως, που αναφέρεται, ακριβολογώντας κατά τούτο, αφενός σε δικαστήριο που εξέδωσε την απόφαση και αφετέρου σε δικαστήριο ενώπιον του οποίου εκκρεμεί ένδικο «βοήθημα», στρεφόμενο προδήλως κατά εκτελεστού τίτλου και όχι ένδικο «μέσο», όσο και από γενική δικονομική αρχή, κατά την οποία μόνον ένα δικαστήριο είναι εκάστοτε το αρμόδιο να εξετάσει την αντίστοιχη κατηγορία διαφορών και όχι πλείονα, κατά την επιλογή, μάλιστα, του διαδίκου. Αντίθετη ερμηνευτική εκδοχή, θα είχε ως συνέπεια να εισάγεται το σχετικό αίτημα σε δικαστήριο επιλεγόμενο από τον αιτούντα διάδικο σε αντίθεση προς την ανωτέρω δικονομική αρχή. ’λλωστε, το εκδόν δικαστήριο, το οποίο έχει ήδη επιληφθεί της υποθέσεως, γνωρίζει, κατά τεκμήριο, καλύτερα τις συνθήκες, υπό τις οποίες πρόκειται να εκτελεσθεί η απόφασή του.

Μειοψήφησαν οι Αντιπρόεδροι Α. Ράντος και Μ. Σαρπ και οι Σύμβουλοι Μ. Καραμανώφ, Α. Σακελλαροπούλου, Α.-Γ. Βώρος, Ε. Αντωνόπουλος, Α. Ντέμσιας, Φ. Ντζίμας, Β. Αραβαντινός, Κ. Κουσούλης, Θ. Αραβάνης και Β. Αναγνωστοπούλου – Σαρρή, οι οποίοι διατύπωσαν τη γνώμη ότι, κατά την έννοια της διατάξεως, αν έχει ασκηθεί αίτηση αναιρέσεως κατ’ αποφάσεως διοικητικού δικαστηρίου, αρμόδιο κατά νόμο καθίσταται και το Συμβούλιο της Επικρατείας. Τούτο, κατά τη γνώμη αυτή, προκύπτει τόσο από την εν γένει διατύπωση της διατάξεως, που αναφέρεται σε αποφάσεις «που υπόκεινται σε ένδικα μέσα ή βοηθήματα», καθώς και σε αρμοδιότητα είτε του δικαστηρίου, που εξέδωσε την εκτελεστή απόφαση, είτε του δικαστηρίου στο οποίο εκκρεμεί η εκδίκαση του ενδίκου βοηθήματος κατά της εκτελεστής αποφάσεως, όσο και από τη σκέψη ότι το εν προκειμένω τιθέμενο ενώπιον του δικαστηρίου ζήτημα, αναγόμενο αποκλειστικά στη φερεγγυότητα του ιδιώτη, είναι εντελώς διαφορετικό από το ήδη κριθέν από το εκδόν δικαστήριο - το οποίο, άλλωστε, έχει ήδη αποξενωθεί από την υπόθεση - και προσομοιάζει με κρίση επί αιτήσεως αναστολής σε εκκρεμή υπόθεση, κατ’ επίκληση συνδρομής περιπτώσεως ανεπανόρθωτης βλάβης, η οποία, κατά γενική αρχή της διοικητικής δίκης, ανατίθεται στο δικαστήριο, στο οποίο εκκρεμεί το ένδικο μέσο. Η διατύπωση, εξ άλλου, του νόμου για «ένδικο βοήθημα» αναφέρεται προφανώς στην συνήθη στην πολιτική δίκη περίπτωση εκδόσεως διαταγής πληρωμής, κατά της οποίας ασκείται, όντως, ένδικο βοήθημα.

Εν όψει της, κατά τα ανωτέρω, ερμηνευτικής εκδοχής που επικράτησε, τέθηκε στη συνέχεια το ζήτημα αν η Ολομέλεια του Δικαστηρίου, που δεν είναι αρμόδιο για την εξέταση των σχετικών αιτημάτων, πρέπει να διατυπώσει κρίση για την συνταγματικότητα της διατάξεως. Η πλειοψηφία, που απαρτίσθηκε από τους Αντιπροέδρους Α. Ράντο και Μ. Σαρπ και τους Συμβούλους Χ. Ράμμο, Μ. Καραμανώφ, Ι. Μαντζουράνη, Α. Σακελλαροπούλου, Α. Χριστοφορίδου, Α.-Γ. Βώρο, Μ. Γκορτζολίδου, Ι. Γράβαρη, Ε. Αντωνόπουλο, Α. Ντέμσια, Η. Τσακόπουλο, Μ. Παπαδοπούλου, Β. Αραβαντινό, Δ. Κυριλλόπουλο, Α. Καλογεροπούλου, Β. Ραφτοπούλου, Κ. Φιλοπούλου, Θ. Αραβάνη, Α. Χλαμπέα, Τ. Κόμβου και Β. Αναγνωστοπούλου - Σαρρή, έκρινε ότι πρέπει να διατυπωθεί σχετική κρίση, εν όψει της ευρύτερης σημασίας του ζητήματος, που αφορά την εν γένει διοικητική δίκη και επηρεάζει εμμέσως και την αναιρετική δίκη. Εξ άλλου, εν όψει των ήδη γενομένων δεκτών και της φύσεως του ζητήματος, το Δικαστήριο δεν θα έχει, πλέον, τη δυνατότητα να διατυπώσει σχετική κρίση, αφού τα σχετικά ζητήματα δεν θα μπορούν, κατ’ αρχήν, να αχθούν ενώπιόν του, με συνέπεια να ελλοχεύει ο κίνδυνος εκδόσεως αντιφατικών αποφάσεων επί συνταγματικού ζητήματος, χωρίς δυνατότητα άρσεως των διαφωνιών.

Μειοψήφησαν ο Πρόεδρος Κ. Μενουδάκος, η Αντιπρόεδρος Α. Συγγούνα και οι Σύμβουλοι Ν. Μαρκουλάκης, Μ. Βηλαράς, Δ. Σκαλτσούνης, Ε. Νίκα, Σ. Μαρκάτης, Φ. Ντζίμας, Σ. Χρυσικοπούλου, Μ. Σταματελάτου, Ε. Κουσιουρής, Ο. Ζύγουρα, Κ. Κουσούλης, Κ. Πισπιρίγκος, Δ. Μακρής και Μ. Πικραμένος, οι οποίοι διατύπωσαν την γνώμη ότι δεν πρέπει να διατυπώσει η Ολομέλεια σε Συμβούλιο κρίση επί κατηγορίας υποθέσεων, για την οποία το Δικαστήριο δεν είναι αρμόδιο, δεδομένου ότι αφενός το ζήτημα που ανακύπτει δεν αφορά τη συνταγματικότητα σχεδίου διατάξεως αλλά διατάξεως νόμου, η ερμηνεία και εφαρμογή της οποίας ανήκει μόνο στα αρμόδια διοικητικά δικαστήρια, σύμφωνα με τη γνώμη που επικράτησε, εν όψει και του γεγονότος ότι οποιαδήποτε κρίση της Ολομέλειας σε Συμβούλιο δεν μπορεί να δεσμεύσει τα αρμόδια τακτικά διοικητικά δικαστήρια και, αφετέρου, δεν έχει παρασχεθεί στη Διοίκηση η δυνατότητα να διατυπώσει τις απόψεις της για τη συνταγματικότητα της επίμαχης διατάξεως. […] Εν συνεχεία, η Ολομέλεια σε Συμβούλιο συζήτησε το ζήτημα της συμφωνίας με το Σύνταγμα των εν λόγω ρυθμίσεων. Επί του ζητήματος αυτού έκρινε, κατά πλειοψηφία, που απαρτίσθηκε από τους Αντιπροέδρους Α. Ράντο και Μ. Σαρπ και τους Συμβούλους Δ. Κωστόπουλο, Ε. Γαλανού, Ν. Ρόζο, Χ. Ράμμο, Ν. Μαρκουλάκη, Γ. Παπαγεωργίου, Μ. Καραμανώφ, Α. Σακελλαροπούλου, Α. Χριστοφορίδου, Δ. Σκαλτσούνη, Μ. – Ε. Κωνσταντινίδου, Α. – Γ. Βώρο, Γ. Ποταμιά, Μ. Γκορτζολίδου, Ε. Νίκα, Ι. Γράβαρη, Ε, Αντωνόπουλο, Γ. Τσιμέκα, Σ. Μαρκάτη, Π. Καρλή, Α. Ντέμσια, Σ. Χρυσικοπούλου, Η. Τσακόπουλο, Μ. Σταματελάτου, Β. Αραβαντινό, Δ. Κυριλλόπουλο, Α. Καλογεροπούλου, Ε. Κουσιουρή, Β. Ραφτοπούλου, Κ. Κουσούλη, Κ. Φιλοπούλου, Θ. Αραβάνη, Κ. Πισπιρίγκο, Α. Χλαμπέα, Δ. Μακρή, Μ. Πικραμένο και Β. Αναγνωστοπούλου – Σαρρή, ότι οι ρυθμίσεις αυτές δεν είναι σύμφωνες με το Σύνταγμα. Τούτο, διότι, κατά την κρατήσασα στην Ολομέλεια γνώμη, με τις ρυθμίσεις αυτές παρεισάγονται, κατά παράβαση των άρθρων 94 § 4 (ιδίως, τελευταίο εδάφιο) και 95 § 5 του Σ, άσχετα με την δίκη εμπόδια στην συνταγματικώς κατοχυρούμενη υποχρέωση εκτέλεσης τελεσίδικης, και άρα εκτελεστής, δικαστικής αποφάσεως, με συνέπεια να μην παρέχεται στον νικήσαντα διάδικο η δυνατότητα να επιδιώξει αποτελεσματικά, χωρίς πρόσθετες προϋποθέσεις, την ικανοποίηση της τελεσιδίκως αναγνωρισθείσης αξιώσεώς του. Η αξίωσή του δε αυτή, καίτοι δικαστικώς αναγνωρισθείσα, θα ικανοποιείται πάντοτε σε μικρότερο, κατ’ αποτέλεσμα, ποσό, αφού θα επιβαρύνεται από την, όχι ασημάντου ύψους, δαπάνη για την έκδοση της εγγυητικής επιστολής, της οποίας δαπάνης δεν προβλέπεται η επιστροφή ούτε σε περίπτωση που η προς εκτέλεση απόφαση καταστεί στη συνέχεια αμετάκλητη. Επί πλέον, η ρύθμιση αυτή θεσπίζεται, κατά παράβαση της αρχής της ισότητος των διαδίκων, μονομερώς υπέρ του Δημοσίου. Εξ άλλου, σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για νομοθετική παρέμβαση στην εκτέλεση δικαστικής αποφάσεως, με έννομο αποτέλεσμα απαγγελλόμενο απ’ ευθείας από τον νομοθέτη, ενώ η εν προκειμένω δυνατότητα διορθωτικής παρεμβάσεως του δικαστηρίου περιορίζεται μόνον στο 50% του αμφισβητουμένου ποσού, ακόμη και αν ο ιδιώτης τυχόν επικαλείται και αποδεικνύει ότι είναι πλήρως αξιόχρεος. Οι ρυθμίσεις δε αυτές δεν εντάσσονται σε σύστημα γενικευμένης μεταβολής του χρόνου εκτελέσεως μιας δικαστικής αποφάσεως, με συνολική αλλαγή των εννόμων συνεπειών της τελεσιδικίας και σύνδεση της εκτελεστότητος με το αμετάκλητο της αποφάσεως, που θα αφορούσε, βεβαίως, όλες τις αποφάσεις των διοικητικών δικαστηρίων, είτε έχουν χρηματικό αντικείμενο, είτε όχι, και όλους τους διαδίκους, αλλά περιορίζονται, κατά τα ήδη εκτεθέντα, σε ειδικό κύκλο αποφάσεων και διαδίκων. Και είναι μεν αληθές ότι δυνατότητα αναστολής εκτελέσεως τελεσίδικης δικαστικής αποφάσεως με τον όρο παροχής εγγυήσεων προβλέπεται ήδη στον τομέα των δημοσίων έργων, με την ρύθμιση της § 6 του άρθρου 12 του ν. 1418/1984 (Α΄ 23), όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 3 του ν. 2940/2001 (Α΄ 180), ήδη δε ισχύει ως άρθρο 77 § 5 του ν. 3669/2008 (Α΄ 116), με την οποία ορίζεται ότι «…Αν από την εκτέλεση της απόφασης πιθανολογείται κίνδυνος βλάβης, της οποίας η αποκατάσταση δεν είναι εύκολη, μπορεί να διαταχθεί με αίτηση κάποιου από τους διαδίκους η ολική ή εν μέρει αναστολή της εκτέλεσης της προσβαλλόμενης απόφασης, με τον όρο παροχής ανάλογης εγγύησης ή και χωρίς εγγύηση ή να εξαρτηθεί η εκτέλεση της απόφασης από την παροχή εγγύησης από το διάδικο που έχει νικήσει. Για την αίτηση αποφαίνεται, συνεδριάζοντας ως συμβούλιο, χωρίς υποχρεωτική κλήτευση των διαδίκων, το αρμόδιο τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας ή του Αρείου Πάγου, το οποίο συγκροτείται από τρία μέλη, στα οποία περιλαμβάνεται υποχρεωτικά ο εισηγητής της υπόθεσης. Η απόφαση της αναστολής μπορεί κατά τον ίδιο τρόπο να ανακληθεί, με αίτηση κάποιου από τους διαδίκους έως και κατά την πρώτη συζήτηση της αναίρεσης.». Η ρύθμιση, όμως, αυτή διαφέρει ουσιωδώς από την επίμαχη. Αφ’ ενός μεν διότι το έννομο αποτέλεσμα της αναστολής εκτελέσεως της δικαστικής αποφάσεως απαγγέλλεται, αν συντρέχει νόμιμη περίπτωση, από το δικαστήριο και όχι ευθέως από το νόμο, αφ’ ετέρου δε διότι, με την επίμαχη ρύθμιση, η οποία ούτως ή άλλως λειτουργεί αποκλειστικώς εις βάρος ενός μόνον των διαδίκων, επιτρέπεται η αποκλειστικώς εκ των υστέρων και μερική μόνον (μέχρι του 50% του αμφισβητουμένου ποσού) παρέμβαση του δικαστηρίου. Εξ άλλου, η ρύθμιση εκείνη αφορά εξ ίσου αμφότερους τους διαδίκους και, πάντως, επιτρέπει την υπό προϋποθέσεις εκτέλεση της αποφάσεως χωρίς την καταβολή εγγυήσεως.

Ο Πρόεδρος Κ. Μενουδάκος και η Αντιπρόεδρος Α. Θεοφιλοπούλου διατύπωσαν την γνώμη ότι η επίμαχη ρύθμιση αντίκειται προς την κατοχυρούμενη από το Σύνταγμα αρχή της ισότητος των διαδίκων, δεδομένου ότι εφαρμόζεται αποκλειστικά για τον ιδιώτη διάδικο και όχι και για το Δημόσιο.

Μειοψήφησαν ...

ο Αντιπρόεδρος Δ. Πετρούλιας και οι Σύμβουλοι Φ. Ντζίμας και Ο. Ζύγουρα, οι οποίοι διατύπωσαν την εξής γνώμη: Τα άρθρα 20 § 1 του Συντάγματος και 6 § 1 της ΕΣΔΑ κατοχυρώνουν το δικαίωμα δικαστικής προστασίας, το οποίο περιλαμβάνει και τη δυνατότητα εκτέλεσης των δικαστικών αποφάσεων (ΕΔΔΑ, Αικ. Καλογεροπούλου και λοιποί κατά της Ελλάδος και της Γερμανίας (59021/ 00). Το δικαίωμα όμως αυτό δεν είναι απόλυτο, αλλά υπόκειται σε περιορισμούς, εφ’ όσον με αυτούς επιδιώκεται θεμιτός σκοπός και τηρείται η αρχή της αναλογικότητας (βλ. την προαναφερόμενη απόφαση του ΕΔΔΑ, Αικ. Καλογεροπούλου κλπ.). Εξ άλλου, ούτε το Σύνταγμα, ούτε η ΕΣΔΑ επιβάλλουν την εκτέλεση και των δικαστικών αποφάσεων, οι οποίες υπόκεινται σε ένδικα μέσα και μπορεί ως εκ τούτου να ανατραπούν (ΕΔΔΑ, Ουζούνης και λοιποί κατά Ελλάδος (49144/99), απόφαση της 18.4.2002, σκέψη 21, Fiume κατά Ιταλίας (20774/05), απόφαση της 30.6.2009, σκέψη 46). Μάλιστα δε το Σύνταγμα περιέχει ειδική ρύθμιση για την εκτέλεση των δικαστικών αποφάσεων κατά του Δημοσίου (των ο.τ.α. και των ν.π.δ.δ.), προβλέποντας στο άρθρο του 94 § 4, εδάφιο τρίτο, ότι αυτές εκτελούνται αναγκαστικά, «όπως νόμος ορίζει». Με τις επίμαχες δε ρυθμίσεις συμπληρώνονται οι διατάξεις του εκτελεστικού της συνταγματικής αυτής διάταξης ν. 3068/2002 «Συμμόρφωση της Διοίκησης προς τις δικαστικές αποφάσεις ...». Συνεπώς, στην ευχέρεια του κοινού νομοθέτη απόκειται να ορίσει ότι οι δικαστικές αποφάσεις εκτελούνται, μόνον όταν αυτές δεν υπόκεινται σε κανένα ένδικο μέσο, δηλαδή είναι αμετάκλητες. Κατά μείζονα δε λόγο, μπορεί ο νομοθέτης να εξαρτήσει την εκτέλεση των υποκείμενων σε ένδικα μέσα εκτελεστών δικαστικών αποφάσεων από τη συνδρομή συγκεκριμένων όρων ή να προβλέψει τη δυνατότητα αναστολής εκτέλεσης αυτών. Η σχετική δε νομοθετική ρύθμιση μπορεί είτε να είναι γενική, είτε να αφορά ειδική κατηγορία δικαστικών αποφάσεων, εφ’ όσον συντρέχουν λόγοι δημόσιου συμφέροντος, ικανοί να δικαιολογήσουν την ειδική αυτή ρύθμιση. Και πράγματι, σύμφωνα με το άρθρο 19 § 1 του ν. 1715/ 1951, η υπό του Δημοσίου ασκηθείσα αίτηση αναιρέσεως κατά τελεσίδικης απόφασης, καθώς και η προθεσμία της αναστέλλει την εκτέλεση αυτής, ενώ ο Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας στο άρθρο 565 προβλέπει την δυνατότητα αναστολής εκτέλεσης τελεσίδικων αποφάσεων ή την εκτέλεση των αποφάσεων αυτών με παροχή εγγύησης και στις δύο περιπτώσεις. Αντίστοιχη σχετική ρύθμιση προβλέπεται στο άρθρο 13 § 6 του ν. 1418/1984, όπως ισχύει, όσον αφορά ειδικώς τις τελεσίδικες αποφάσεις που εκδίδονται επί διαφορών οι οποίες ανακύπτουν κατά την εκτέλεση των συμβάσεων δημόσιων έργων (Ε.Α. ΣτΕ 296, 508/2011, 117/ 2012 κ.ά.). Στην προκειμένη περίπτωση, με τις επίμαχες διατάξεις του άρθρου 326 § 5 του ν. 4072/2012 ορίζεται, κατ’ ουσίαν, ότι οι δικαστικές αποφάσεις, που επιβάλλουν χρηματική υποχρέωση του Δημοσίου, εκτελούνται χωρίς κανένα όρο ή περιορισμό, μόνον όταν δεν υπόκεινται σε ένδικα μέσα, δηλαδή όταν η διαφορά έχει επιλυθεί αμετακλήτως. Παρέχεται όμως με τις εν λόγω διατάξεις η δυνατότητα στον δικαιούχο να επιδιώξει την εκτέλεση και των υποκείμενων σε ένδικα μέσα εκτελεστών δικαστικών αποφάσεων, ύστερα από προσκόμιση εκ μέρους του ισόποσης εγγυητικής τραπεζικής επιστολής, ενώ προβλέπεται ότι το δικαστήριο που εξέδωσε την εκτελεστή απόφαση, μπορεί, εκτιμώντας της φερεγγυότητα του δικαιούχου ή άλλες εγγυήσεις που παρέχει ή κρίνονται αναγκαίες, να μειώσει, κατόπιν αιτήματός του, στο ένα δεύτερο το ύψος της εγγυητικής επιστολής. Η ρύθμιση αυτή υπαγορεύθηκε, σύμφωνα με την ήδη παρατεθείσα αιτιολογική έκθεση, από την ανάγκη προστασίας των δημόσιων εσόδων (του δημόσιου χρήματος) και συγκεκριμένα από την ανάγκη να αποτραπεί ο κίνδυνος της αδυναμίας ανάκτησης από το Δημόσιο χρηματικών ποσών, που έχουν καταβληθεί από αυτό δυνάμει δικαστικών αποφάσεων, οι οποίες όμως μετά ανατρέπονται, κατόπιν της εκδίκασης των κατ’ αυτών ασκηθέντων από το Δημόσιο ενδίκων μέσων. Αποτελεί δε η εν λόγω ρύθμιση, μέρος σειράς μέτρων, που έχουν θεσπισθεί την τελευταία τριετία και τα οποία αποβλέπουν στην επίτευξη καθορισμένων δημοσιονομικών στόχων για την εκμηδένιση του δημοσιονομικού ελλείμματος, προκειμένου να αντιμετωπισθεί η δεινή δημοσιονομική κρίση, την οποία διέρχεται η Χώρα. Ο σκοπός αυτός είναι προδήλως θεμιτός και δικαιολογεί πλήρως την επίμαχη ειδική ρύθμιση. ’λλωστε, η Ολομέλεια του Δικαστηρίου έχει ήδη κρίνει, ενόψει του σκοπού αυτού, σύμφωνες με το Σύνταγμα και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) νομοθετικές ρυθμίσεις που επιβάλλουν δραστικές περικοπές μισθολογικών και συνταξιοδοτικών παροχών, καθώς και σοβαρές φορολογικές επιβαρύνσεις (ΟλΣτΕ 668/2012, βλ. και την απόφαση της 7.5.2013 του ΕΔΔΑ, Κουφάκη και ΑΔΕΔΥ κατά Ελλάδος, με την οποία απερρίφθησαν ως προδήλως αβάσιμες σχετικές προσφυγές). Δεν μπορεί δε να θεωρηθεί ότι η, κατ’ αρχήν δικαστικώς ανέλεγκτη, ουσιαστική εκτίμηση του νομοθέτη, ως προς την προσφορότητα αυτής, είναι εσφαλμένη και μάλιστα προδήλως, ούτε ότι η εν λόγω ρύθμιση συνιστά ουσιώδη και δυσανάλογο περιορισμό του δικαιώματος δικαστικής προστασίας. Και τούτο διότι αφ’ ενός μεν, κατά τα προεκτεθέντα, ανήκει στην ευχέρεια του κοινού νομοθέτη να ορίσει ότι εκτελεστές είναι μόνον οι μη υποκείμενες σε ένδικα μέσα δικαστικές αποφάσεις, αφ’ ετέρου δε παρέχεται πάντως η δυνατότητα εκτέλεσης κατά του Δημοσίου και υποκείμενων σε ένδικα μέσα δικαστικών αποφάσεων, υπό τον όρο της παροχής εγγύησης εκ μέρους του δικαιούχου. Ούτε, άλλωστε, μπορεί να γίνει λόγος για αδικαιολόγητη επιβάρυνση του ιδιώτη διαδίκου από τη δαπάνη έκδοσης της εγγυητικής επιστολής, δεδομένου ότι αυτός ασκεί ευχέρεια που του παρέχει ο νόμος, εισπράττοντας και εκμεταλλευόμενος χρηματικό ποσό το οποίο ενδέχεται να υποχρεωθεί να επιστρέψει στο Δημόσιο, όταν η υπόθεση εκδικασθεί αμετακλήτως, ενώ μπορεί να επιλέξει να αναμείνει την έκδοση αμετάκλητης δικαστικής απόφασης, ώστε να την εκτελέσει χωρίς όρους και περιορισμούς και χωρίς καμία επιβάρυνση. Αντιστοίχως δε το Δημόσιο όχι μόνον καταβάλλει χρηματικό ποσό, το οποίο μπορεί να κριθεί ότι έχει καταβληθεί αχρεωστήτως, αλλά αναλαμβάνει και τον κίνδυνο της αδυναμίας του αντιδίκου να επιστρέψει το ποσό αυτό, αν τούτο καταβληθεί χωρίς εγγύηση. ’λλωστε και με τις προαναφερθείσες ισχύουσες διατάξεις του ΚΠολΔ και του ν. 1418/1984 προβλέπεται η εκτέλεση τελεσίδικων δικαστικών αποφάσεων με την παροχή εγγύησης. Τέλος, η θεσπιζόμενη με τις επίμαχες διατάξεις υπέρ του Δημοσίου ειδική ευνοϊκή ρύθμιση δικαιολογείται πλήρως από τον επιδιωκόμενο με αυτές δημόσιου συμφέροντος σκοπό της προστασίας του δημόσιου χρήματος, με την αποτροπή της απώλειας δημόσιων εσόδων. Το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο έχει, άλλωστε, ήδη κρίνει, με πρόσφατες αποφάσεις του, σύμφωνες προς το Σύνταγμα, νομοθετικές διατάξεις, με τις οποίες εισάγεται προνομιακή υπέρ του Δημοσίου μεταχείριση, τόσο για το ύψος του επιτοκίου, όσο και για το χρόνο παραγραφής των οφειλών του προς τους ιδιώτες. (Α.Ε.Δ. 25/ 2012 και 1 και 2/2012, αντιστοίχως). Υπό τις σημερινές δε δραματικές συνθήκες της δεινής κρίσης που διέρχεται η Χώρα, η οποία, λόγω της πρωτοφανούς σε βάθος και διάρκεια διάστασής της, έχει προσλάβει χαρακτήρα εθνικής κρίσης, η προστασία των δημόσιων εσόδων για την αντιμετώπισή της, δεν συνιστά έναν απλώς δημοσιονομικό στόχο, αλλά αποτελεί εθνικό διακύβευμα. Συνεπώς, οι διατάξεις του άρθρου 326 § 5 του ν. 4072/2012, με τις οποίες θεσπίζεται ευνοϊκή υπέρ του Δημοσίου μεταχείριση, όσον αφορά την εκτέλεση των κατ’ αυτού δικαστικών αποφάσεων που επιβάλλουν σε βάρος του χρηματική υποχρέωση, δεν αντίκεινται σε καμία διάταξη του Συντάγματος και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Μάλιστα, το ΕΔΔΑ έχει δεχθεί ότι η, δυνάμει της διάταξης του άρθρου 923 Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, (κατά την οποία «Αναγκαστική εκτέλεση κατά αλλοδαπού δημοσίου δεν μπορεί να γίνει χωρίς προηγούμενη άδεια του Υπουργού Δικαιοσύνης»), άρνηση του Υπουργού Δικαιοσύνης να επιτρέψει την εκ μέρους ιδιωτών αναγκαστική εκτέλεση σε βάρος αλλοδαπού Δημοσίου για την ικανοποίηση χρηματικών κατ’ αυτού αξιώσεων, που είχαν αναγνωρισθεί με δικαστική απόφαση αμετακλήτως, δεν αντίκειται ούτε στο άρθρο 6 § 1 της ΕΣΔΑ, ούτε στο άρθρ. 1 § 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου, εν όψει της συνδρομής αποχρώντων λόγων δημόσιου συμφέροντος (βλ. την προαναφερόμενη απόφαση του ΕΔΔΑ, Αικ. Καλογεροπούλου κλπ. κατά Ελλάδας και Γερμανίας). (…)

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗΣ

Δικαστήριο:	ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟ
Τόπος:	ΑΘΗΝΑ
Αριθ. Απόφασης:	6436
Ετος:	2012

Περίληψη

Εκτέλεση σε βάρος του Δημοσίου - Υποχρέωση κατάθεσης ισόποσης εγγυητικής επιστολή - Αμετάκλητες αποφάσεις - Επιτόκιο οφειλών Δημοσίου - Προνόμια Δημοσίου - Αντισυνταγματικότητα ρύθμισης - Αρχή ισότητας - Ανακοπή για την ακύρωση διαταγής πληρωμής - Συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου -. Επιτρέπεται αναγκαστική εκτέλεση και κατά του Δημοσίου και των λοιπών νπδδ στα οποία έχουν επεκταθεί τα προνόμιά του για την ικανοποίηση χρηματικών απαιτήσεων που πηγάζουν από κάθε αιτία, βάσει των εκτελεστών τίτλων που αναφέρονται στον ΚΠολΔ. Είναι αντισυνταγματική η διάταξη με την οποία προβλέπεται ότι η αναγκαστική εκτέλεση κατά του Ελληνικού Δημοσίου είναι δυνατή μόνο δυνάμει αμετάκλητων αποφάσεων. Είναι αντισυνταγματική η διάταξη με την οποία ο αντίδικος του Δημοσίου ιδιώτης οφείλει να προσκομίσει ισόποση εγγυητική επιστολή τράπεζας υπέρ αυτού για τη διασφάλισή του, καθώς καθιερώνει προνόμιο μόνο υπέρ του Δημοσίου το οποίο δεν λειτουργεί αμφίπλευρα, δηλαδή και υπέρ των ιδιωτών, θεσπίζοντας προνομιακή μεταχείριση του Δημοσίου έναντι των ιδιωτών αντιδίκων του. Είναι αντισυνταγματική η διάταξη που προβλέπει διαφοροποιημένο προνομιακό υπέρ του Δημοσίου ύψος επιτοκίου.

Κείμενο Απόφασης

ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ

Αριθμός 6436/2012

ΤΟ ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

Συγκροτήθηκε από την Ειρηνοδίκη Αθηνών, Παναγιώτα Μέντζα, την οποία όρισε η Πρόεδρος του Τριμελούς Συμβουλίου Διοικήσεως του Ειρηνοδικείου Αθηνών, χωρίς τη σύμπραξη Γραμματέα.

Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις 5-9-2012 για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ :

TOY ΑΙΤΟΥΝΤΟΣ : ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ, όπως εκπροσωπείται νόμιμα από τον Υπουργό Οικονομικών που κατοικοεδρεύει στην Αθήνα, το οποίο παραστάθηκε δια της δικαστικής αντιπροσώπου του Ν.Σ.Κ. Σταυρούλας Θεοδωρακοπούλου.

ΤΗΣ ΚΑΘ’ ΗΣ Η ΑΙΤΗΣΗ : Εταιρείας με την επωνυμία «... ΚΑΙ ΣΙΑ Ε.Ε.» και το διακριτικό τίτλο «... ΚΑΙ ΣΙΑ Ε.Ε.» που εδρεύει στην Κάντζα Παλλήνης Αττικής, όπως εκπροσωπείται νόμιμα, η οποία παραστάθηκε δια του πληρεξουσίου δικηγόρου της Κωνσταντίνου Καταβάτη.

Το αιτούν με την από 31.7.2012 αίτηση που κατατέθηκε με αύξοντα αριθμό 12781/2012 της διαδικασίας ασφαλιστικών μέτρων, ζήτησε όσα αναφέρονται σ΄ αυτή. Κατά τη συζήτηση της υποθέσεως οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των διαδίκων ανέπτυξαν τους ισχυρισμούς τους και ζήτησαν να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται στα έγγραφα σημειώματά τους.

Αφού μελέτησε τη δικογραφία

σκέφτηκε κατά το νόμο.

Με την αίτηση που κρίνεται το αιτούν ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ζητεί να ανασταλεί η εις βάρος του επισπευδόμενη από την καθής εταιρεία αναγκαστική εκτέλεση με βάση την από 25.7.2012 επιταγή κάτωθι αντιγράφου εξ απογράφου της υπ’ αριθ. 18112/2012 διαταγής πληρωμής του δικαστή αυτού του Δικαστηρίου, μέχρις εκδόσεως οριστικής απόφασης επί της κατ’ αυτής ασκηθείσας νόμιμα και εμπρόθεσμα ανακοπής, η οποία ορίστηκε για να συζητηθεί ενώπιον του Δικαστηρίου αυτού την 22-10-2013 και για τους αναφερόμενους σ’ αυτήν λόγους. Η αίτηση αρμοδίως και παραδεκτά εισάγεται για να συζητηθεί ενώπιον αυτού του Δικαστηρίου κατά τη διαδικασία των άρθ. 686 επ. ΚΠολΔ (άρθρα 938 παρ.2,3 ΚΠολΔ), είναι νόμιμη (άρθρα 938 παρ. 1 του ίδιου Κώδικα) και θα ερευνηθεί περαιτέρω κατ’ ουσίαν.

Από την εκτίμηση των επικαλούμενων και προσκομισθέντων εγγράφων, των ισχυρισμών των διάδικων μερών και όλως γενικά τη διαδικασία πιθανολογήθηκαν τα ακόλουθα. Μετά από αίτηση της καθής εκδόθηκε η με αριθ. 18112/2012 διαταγή πληρωμής του Δικαστή αυτού του Δικαστηρίου, με την οποία το αιτούν ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ υποχρεώθηκε να της καταβάλει το ποσό των 18.084,15 €, πλέον τόκων και δικαστικών εξόδων. Η διαταγή πληρωμής εκδόθηκε με βάση τα αναφερόμενα σ΄ αυτήν 32 τιμολόγια πώλησης ιατρικών ειδών στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών συνολικής αξίας 18.084,15 €, 32 αντίστοιχες έγγραφες προτάσεις – παραγγελιές του εν λόγω νοσοκομείου και την από 23.6.2010 έγγραφη βεβαίωσή του περί παραλαβής όλων των τιμολογίων και των πωληθέντων ιατρικών ειδών που αναφέρονται στα πιο πάνω 32 τιμολόγια. Κατά της προαναφερόμενης διαταγής πληρωμής το αιτούν άσκησε την από 29.5.2012 ανακοπή ενώπιον αυτού του δικαστηρίου (αρ. καταθ. 2802/5791/12) και την με αριθμό κατάθεσης καταθ. 9347/12 αίτηση αναστολής αυτής (διαταγής πληρωμής) για τους επικαλούμενους σε αυτήν λόγους επί της οποίας, συζητηθείσα την από 25-6-2012, εκδόθηκε η με αριθ. 4628/2012 απορριπτική απόφαση. Μετά ταύτα, το αιτούν άσκησε ενώπιον αυτού του Δικαστηρίου την με αριθ. καταθ. 8670/12 ανακοπή, με την οποία ζητεί να ακυρωθεί το με αριθ. 19835/ 3-4-12 α΄ εκτελεστό απόγραφο της υπ’ αριθ. 18112/2012 διαταγής πληρωμής του Δικαστή αυτού του Δικαστηρίου και της κάτωθι του απογράφου αυτού από 25-7-2012 επιταγής που κοινοποιήθηκε στον Υπουργό Οικονομικών την 26-7-2012, ενώ με την υπό κρίση αίτηση ζητείται αναστολή αυτού μέχρι εκδόσεως οριστικής απόφασης επί της ανακοπής που ορίστηκε να συζητηθεί την 22-10-2013 για τους λόγους που επικαλείται.

Με τον πρώτο (1ο) λόγο ανακοπής το αιτούν ισχυρίζεται ότι η ένδικη διαταγή πληρωμής είναι άκυρη διότι οι διαδοχικές συμβάσεις μικρής χρονικής διάρκειας που αφορούν τα τιμολόγια βάσει των οποίων εκδόθηκε αυτή, έχουν το χαρακτήρα διοικητικών συμβάσεων προμηθειών πάσχουσες απολύτου ακυρότητας καθόσον καταρτίστηκαν μεταξύ της καθής και του ΝΝΑ, το οποίο στερείται νομικής προσωπικότητας, χωρίς να προηγηθεί η διαδικασία του άρθρου 79 ν. 2362/1995 (Κώδικα Δημοσίου Λογιστικού) και του π.δ. 394/1996 ‘’Κανονισμός Προμηθειών Δημοσίου’’ με συνέπεια την ευθύνη των οργάνων του δημοσίου κατ΄ άρθρο 105 ΕισΝΑΚ και συνεπώς η ένδικη διαφορά είναι διοικητική διαφορά ουσίας, υπαγόμενη έτσι στη δικαιοδοσία των Διοικητικών Δικαστηρίων και όχι των πολιτικών. Ο λόγος αυτός πιθανολογείται ότι δεν θα ευδοκιμήσει ως ουσία βάσιμος, διότι εν προκειμένω οι 32 συμβάσεις αγοροπωλησίας που καταρτίσθηκαν με αντίστοιχες γραπτές προτάσεις-παραγγελίες της Διοίκησης του Ναυτικού Νοσοκομείου Αθηνών και αποδέχθηκε η καθής, τις οποίες και εκπλήρωσε, δεν είναι διοικητικές συμβάσεις, αλλά συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου, διότι η κατάρτιση και εκτέλεσή τους δεν διέπονται, ούτε και εν μέρει, από κανόνες διοικητικού δικαίου, ούτε περιέχουν όρους δημιουργούντες υπέρ του Δημοσίου ή του Ν.Π.Δ.Δ. εξαιρετικό καθεστώς σύμβασης, ιδίως της δυνατότητας μονομερούς επέμβασης σε αυτές και επιβολής κυρώσεων (ΟλΑΠ 8/2000 ΕλΔικ 2000, 667 και 380/2001 ΕλΔικ 2002, 161).

Με τον δεύτερο (2ο) λόγο ανακοπής το αιτούν ισχυρίζεται ότι σύμφωνα με το άρθρο 20 του Συντάγματος δεν μπορεί να γίνει επίσπευση αναγκαστικής εκτέλεσης σε βάρος του Δημοσίου, των Ο.Τ.Α. και των λοιπών νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου χωρίς να διαγνωστούν προηγουμένως δικαστικώς οι ισχυρισμοί και οι αντιρρήσεις του καθού τόσον ως προς τη μη συνδρομή των προϋποθέσεων έκδοσης διαταγής πληρωμής, όσον προς την απαίτηση, πολύ δε περισσότερο όταν πρόκειται για διαταγή πληρωμής που δεν στηρίζεται σε τελεσίδικη αναγνωριστική απόφαση από την οποία και μόνον πηγάζει δεδικασμένο κάτι που δεν συμβαίνει εν προκειμένω και συνεπώς πάσχει ακυρότητας η αρξάμενη σε βάρος του αναγκαστική κατάσχεση. Εν προκειμένω πρέπει να λεχθεί ότι για την έκδοση της διαταγής πληρωμής, η καθής προσκόμισε στον αρμόδιο δικαστή μαζί με τα τιμολόγια και τις γραπτές προτάσεις – παραγγελίες και την από 23.6.2010 έγγραφη βεβαίωση του Ν.Ν.Α., σύμφωνα με την οποία παραλήφθηκαν από αυτό όλα τα ένδικα τιμολόγια και τα αγορασθέντα ιατρικά υλικά, φέρουσα η βεβαίωση εκ μέρους τούτου (Ν.Ν.Α) και επομένως του αιτούντος, τις υπογραφές και τη σφραγίδα της Ελληνικής Δημοκρατίας του ΓΕΝ-ΝΝΑ. Έτσι δεν κρίνεται ότι πρόκειται περί μη αποδειχθεισών εγγράφως οφειλών.

Περαιτέρω στο κανονιστικό περιεχόμενο του καθιερωμένου από τα άρθρα 20 παρ. 1 του Συντάγματος και 6 §1 της ΕΣΔΑ θεμελιώδους δικαιώματος της δικαστικής προστασίας, περιλαμβάνεται, εκτός από την οριστική και προσωρινή δικαστική προστασία και η αναγκαστική εκτέλεση, ως ισότιμη μορφή δικαστικής προστασίας και ως αναγκαία και αυτοτελής δικονομική προέκταση του ουσιαστικού δικαιώματος και όχι αποκλειστικά ως προέκταση κάποιας διαγνωστική διαδικασίας. Έτσι, με τις πιο πάνω διατάξεις, οι οποίες υπερισχύουν των διατάξεων του ν. 3068/2002, δεν κατοχυρώνεται απλώς η εκτελεστότητα των δικαστικών αποφάσεων, αλλά η αναγκαστική εκτέλεση, ως έκφανση, του δικαιώματος δικαστικής προστασίας. Αυτό έχει την έννοια ότι η αναγκαστική εκτέλεση, ως αντικείμενο του δικαιώματος παροχής δικαστικής προστασίας, αφορά στην υποχρέωση της πολιτείας, όπως προς αποτροπή της αυτοδικίας, παρέχει με τα αρμόδια όργανά της, την προσήκουσα συνδρομή για τη λήψη των εξαναγκαστικών εκείνων μέτρων, ώστε να διαμορφωθεί η κατά νόμο αποκατάσταση κατά τρόπο που συνάδει, με το περιεχόμενο των ουσιαστικών αξιώσεων του εκτελεστού τίτλου. Είναι δε αδιάφορο αν η αναγκαστική εκτέλεση γίνεται με βάση εκτελεστό τίτλο που είναι δικαστική ή διαιτητική απόφαση ή με βάση τους αναφερόμενους στα άρθρα 904 και 905 ΚΠολΔ, εκτελεστούς τίτλους, γιατί η έννομη τάξη δεν αρκεί να αναγνωρίζει απλώς δικαιώματα, αλλά πρέπει να εξασφαλίζει και τον τρόπο αναγκαστικής ικανοποίησής τους, για την ύπαρξη του οποίου, καθώς και το περιεχόμενό του τα μέρη, σε περίπτωση αμφισβήτησης, μπορούν να προσφύγουν στη δικαστική διάγνωση, είτε πριν, είτε μετά την έναρξη της διαδικασίας εκτέλεσης. Συνεπώς επιτρέπεται αναγκαστική εκτέλεση και κατά του Δημοσίου και των λοιπών ν.π.δ.δ., στα οποία έχουν επεκταθεί τα προνόμια αυτού, για την ικανοποίηση χρηματικών απαιτήσεων που πηγάζουν από κάθε αιτία, βάσει των εκτελεστών τίτλων που αναφέρονται στον ΚΠολΔ (άρθρα 904, 905) (ΟλΑΠ 21/2001 ΕλΔικ 43, 83, ΑΠ 23472009, ΕφΑθ 1837/2007). Επομένως και ο προαναφερθείς λόγος πρέπει να απορριφθεί ως ουσιαστικά αβάσιμος.

Με τον τρίτο (3ο) λόγο ανακοπής το αιτούν ισχυρίζεται ότι η ένδικη διαφορά αφορά συμβάσεις προμήθειας ιατροφαρμακευτικού υλικού για τις ανάγκες του Ν.Ν.Α., έχουν όλα τα στοιχεία της διοικητικής σύμβασης υπαγόμενη στη δικαιοδοσία των διοικητικών δικαστηρίων και επομένως δεν μπορούσε να εκδοθεί διαταγή πληρωμής. Και ο λόγος αυτός, που συνάδει με το πρώτο παραπάνω αναφερόμενο λόγο, θα απορριφθεί ως αβάσιμος γιατί, όπως αναφέρθηκε οι ένδικες συμβάσεις είναι ιδιωτικού δικαίου.

Με τον τέταρτο (4ο) λόγο ισχυρίζεται το αιτούν ότι η διαταγή πληρωμής είναι άκυρη λόγω ελλείψεως διαδικαστικών προϋποθέσεων και συγκεκριμένα ότι δεν αποδεικνύεται εγγράφως η ένδικη οφειλή και συνεπώς η ανωτέρω διαταγή πληρωμής εκδόθηκε κατά παράβαση του άρθρ. 623 επ. ΚΠολΔ, δεδομένου ότι η καθής προσκόμισε στο δικαστή που την εξέδωσε μόνο τα τιμολόγια και τα δελτία παραγγελίας και όχι και έγγραφο που να αποδεικνύει ότι οι υπογράψαντες αυτά (δελτία παραγγελίας) είχαν την εκ μέρους του εντολή και πληρεξουσιότητα. Ο λόγος αυτός, ο οποίος είναι συναφής με μέρος του 2ου λόγου, πιθανολογείται ότι θα απορριφθεί ως αβάσιμος για τον παραπάνω αναφερθέντα αντίστοιχο λόγο.

Ο πέμπτος (5ος) λόγος ανακοπής αναφέρεται στον ισχυρισμό περί ακυρότητας της συμβάσεως προμήθειας και των τιμολογίων και λοιπών εγγράφων του, επίσης είναι συναφής με το δεύτερο παραπάνω λόγο ότι δεν υφίσταται εν προκειμένω καμία έγκυρη σύμβαση σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 79 έως 84 του Ν. 2362/1995 σε συνδυασμό με τις διατάξεις του π.δ. 394/1996 περί προμήθειας των ενόπλων δυνάμεων, οι οποίες διέπουν τις προμήθειες ιατροφαρμακευτικού και υγειονομικού υλικού. Και ο λόγος αυτός πιθανολογείται ότι δεν θα ευδοκιμήσει, διότι, όπως προαναφέρθηκε, με την αίτηση προς έκδοση της διαταγής πληρωμής προσκομίσθηκαν και οι 32 διαδοχικές συμβάσεις που αφορούσαν αγορές ιατρικού υλικού αξίας κάτω του ποσού των 2.500 € του άρθρου 80 Ν. 2362/1995 η καθεμία, είναι δε έγγραφες συμβάσεις, των οποίων η κατάρτιση έγινε σε όλες τις περιπτώσεις με τις αντίστοιχες έγγραφες παραγγελίες της διοίκησης του ΝΝΑ, φέρουσες τις υπογραφές των αρμοδίων υπαλλήλων κάτω από τη στρογγυλή σφραγίδα της Ελληνικής Δημοκρατίας και την έκδοση των αντίστοιχων 32 παραστατικών από την καθής – προμηθεύτρια, αλλά και την από 23-6-2010 βεβαίωση παραλαβής όλων των τιμολογίων και των υλικών που αγοράσθηκαν και αποδεικνύει εγγράφως την αποδοχή των αντίστοιχων προτάσεων από μέρους της καθής και την εκπλήρωση όλων των διαδοχικών συμβάσεων.

Ο έκτος (6ος) λόγος ανακοπής, σύμφωνα με τον οποίο, κατά το άρθρο 19 παρ. 1 του ν. 1715/1951 που κατισχύει πάσης άλλης διάταξης, η αναγκαστική εκτέλεση κατά του Ελληνικού Δημοσίου είναι δυνατή μόνο δυνάμει αμετάκλητων αποφάσεων πιθανολογείται ότι δεν θα ευδοκήσει ως νόμω βάσιμος διότι η ανωτέρω διάταξη είναι ανίσχυρη ως αντιβαίνουσα στα άρθρα 4 παρ. 1, 20 παρ. 1 του Συντάγματος και 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ, η οποία κυρώθηκε με το ν.δ. 53/1974 και έχει υπερνομοθετική ισχύ (ΑΠ 2347/2009, ΕφΑθ 4488/2006 Τράπεζα Νομικών Πληροφοριών, Πολ. Πρωτ. Αθ. 3300/2011).

Με τον έβδομο (7ο) λόγο ανακοπής το αιτούν ισχυρίζεται ότι σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 4 παρ. 1 του Ν. 3068/2002, όπως συμπληρώθηκε με το άρθρο 326 παρ. 5 του Ν. 4072/2012, η καθής οφείλει να προσκομίσει ισόποση εγγυητική επιστολή τράπεζας υπέρ αυτού για τη διασφάλιση του (το οποίο δεν έπραξε). Ο λόγος αυτός πιθανολογείται ότι θα απορριφθεί ως αντισυνταγματικός αφού αντιβαίνει στα άρθρα 4 παρ. 1, 20 παρ. 1 του Συντάγματος και 6 παρ.1 της ΕΣΔΑ που καθιερώνει προνόμιο μόνο υπέρ του Δημοσίου, το οποίο δεν λειτουργεί αμφίπλευρα, δηλαδή και υπέρ των ιδιωτών, θεσπίζουσα έτσι προνομιακή μεταχείριση του κατά τεκμήριο ισχυρότερου από κάθε άποψη Δημοσίου, η οποία συνεπάγεται αυθαίρετη μεταχείριση υπέρ αυτών-ιδιωτών και εν προκειμένω της καθής (ΕφΑθ 4488/2006 Τράπεζα Νομικών Πληροφοριών ΔΣΑ).

Με τον όγδοο (8ο) λόγο ανακοπής ισχυρίζεται το αιτούν ότι το κονδύλιο των τόκων στη διαταγή πληρωμής είναι αόριστο διότι δεν αναγράφεται για κάθε τιμολόγιο το αιτούμενο κονδύλιο τόκων, ως προς το οποίο δεν προσδιορίζεται ούτε η ημερομηνία έναρξης της τοκοφορίας ούτε και η λήξη του. Επίσης στον ίδιο λόγο ισχυρίζεται ότι δεν εφαρμόζεται στην προκείμενη περίπτωση (επίδικες συμβάσεις) το π.δ. 166/2003 καθόσον δεν πρόκειται για εμπορικές συναλλαγές και ως εκ τούτου δεν είναι νόμιμο το αιτούμενο κονδύλιο τόκων, σε κάθε δε περίπτωση ο τόκος ανέρχεται σε 6 % βάσει του άρθρου 21 του Κώδικα περί Δικών του Δημοσίου. Ο λόγος αυτός δεν πιθανολογείται ότι θα ευδοκιμήσει, καθόσον μεν αναφέρεται στο σκέλος της αοριστίας των τόκων διότι από το περιεχόμενο της διαταγής πληρωμής και των εγγράφων που προσκομίσθηκαν κατά την έκδοσή της προκύπτει ο χρόνος παραλαβής εκάστου τούτων και της παραλαβής των υλικών, οπότε καθίσταται δυνατό με μαθηματικούς υπολογισμούς η εξεύρεση των τόκων κάθε επί μέρους κονδυλίου, καθόσον δε αναφέρεται στο δεύτερο σκέλος του διότι από τις διατάξεις των άρθρων 2, 3 παρ. 1, 4 παρ. 2δ και 4 Π.Δ. 166/2003 ‘’περί προσαρμογής της Ελληνικής Νομοθεσίας στην οδηγία 2000/35 της 29.6.2000 για την καταπολέμηση των καθυστερήσεων πληρωμής στις εμπορικές συναλλαγές’’ συνάγεται ότι οι διατάξεις του παραπάνω Π.Δ. καλύπτουν και τις συναλλαγές επιχειρήσεων με δημόσιες αρχές και ΝΠΔΔ. Εξ άλλου, η διάταξη του άρθρου 21 του Κώδικα Νόμων περί Δικών Δημοσίου, περί διαφοροποιήσεως του ύψους του επιτοκίου, αντίκειται στη διάταξη του άρθρου 1 του πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, αλλά και του άρθρου 4 παρ. 1 του Συντάγματος και ως προς το Δημόσιο (ΟλΣτΕ 1663/2009, ΕφΙωαν. 91 και 92/10 αδημ.).

Με τον ένατο (9ο) τελευταίο λόγο της ανακοπής το αιτούν ισχυρίζεται ότι πρέπει να ακυρωθεί η διαταγή πληρωμής όσον αφορά το ύψος των 280,00 € που αφορά την εις βάρος του δικαστική δαπάνη και ότι στο άρθρο 630 ΚΠολΔ δεν περιλαμβάνεται η επιδίκαση δικαστικής δαπάνης και διότι σε κάθε περίπτωση το ποσό αυτό δεν ανταποκρίνεται στην αξία της εργασίας και τον κόπο που κατέβαλε ο πληρεξούσιος δικηγόρος της καθής για την έκδοση της διαταγής πληρωμής. Και ο λόγος αυτός πιθανολογείται ότι δεν θα ευδοκιμήσει, πέραν της αοριστίας του, και διότι η δικαστική δαπάνη επιδικάζεται κατά τις γενικές περί δικαστικών εξόδων διατάξεις του άρθ. 173 επ. του ΚΠολΔ. Επομένως δεν πιθανολογείται η ευδοκίμηση των ανακοπής.

Τέλος το αιτούν ισχυρίζεται ότι θα υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη, εάν συνεχιστεί η αρξάμενη αναγκαστική εκτέλεση, τόσο στο δημοσιονομικό σχεδιασμό και την ομαλή εκπλήρωση των οικονομικών συναλλαγών του Δημοσίου αλλά και στην αξιοπιστία και την φερεγγυότητά του, προσέτι δε θα παρουσιάσει έλλειμμα στα έσοδα που προβλέπει ο κρατικός προϋπολογισμός. Οι εν λόγω ισχυρισμοί, πλέον της αοριστίας τους, δεν πιθανολογούνται και ως ουσιαστικά βάσιμοι, λαμβανομένου υπόψη και του ύψους της απαίτησης της καθής. Ακολούθως αυτών, η αίτηση πρέπει να απορριφθεί ως ουσία αβάσιμη και να καταδικαστεί το αιτούν στην καταβολή των δικαστικών εξόδων της καθής (άρθ. 178 παρ. 3 Κώδικα περί Δικηγόρων), μειωμένα όμως κατ’ άρθρο 22 Ν. 3693/1957 σε συνδυασμό με την παράγραφο 2 της 13443014/1992/1993 απόφασης του Υπουργού Οικονομικών και Δικαιοσύνης.

Για τους λόγους Αυτούς

Δικάζει αντιμωλία των διαδίκων.

Απορρίπτει την αίτηση.

Καταδικάζει το αιτούν να πληρώσει μέρος των δικαστικών εξόδων της καθής, τα οποία ορίζει στο ποσό των ογδόντα (80,00) ευρώ.

Κρίθηκε αποφασίστηκε και δημοσιεύτηκε σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του.

Αθήνα

Η ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΗΣ ….ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ (για τη δημοσίευση)

___________

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΜΕΝΤΖΑ

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗΣ

Δικαστήριο:	ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ
Τόπος:	ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Αριθ. Απόφασης:	1089
Ετος:	2013

Περίληψη

Αναστολή 938 ΚΠολΔ - Ανακοπή 933 ΚΠολΔ - Τιμολόγια - Οφειλέτης Ο.Τ.Α - Κατάσχεση λογαριασμού Ο.Τ.Α - Εγγυητική επιστολή - Ιδιωτικό έγγραφο για σύμβαση με Ν.Π.Δ.Δ για ποσό άνω των 2.500 ευρώ -. Η αναστολή χορηγείται μέχρι την έκδοση οριστικής απόφασης επί της ανακοπής και όχι μέχρι την τελεσιδικία της απόφασης αυτής. Τέτοια αναστολή, μέχρι την τελεσιδικία δηλαδή της απόφασης, μόνο από το Δικαστήριο που δικάζει την ανακοπή μπορεί να δοθεί, εφόσον υποβληθεί κατά τη συζήτησή της σχετικό αίτημα. Ο νόμος δεν απαιτεί ούτε ρητά με την ποινή της ακυρότητας, όπως προβλέπεται από την παρ. 1 του άρθρου 159 του ΚΠολΔ, ούτε χρησιμοποιώντας παρεμφερείς προς την «ποινή ακυρότητας» εκφράσεις, που είναι νομικώς ταυτόσημες ή κατά περιεχόμενο ταυτόσημες, αντίστοιχες ή ισοδύναμες προς αυτή σχετικά με την προσκόμιση εκ μέρους της εταιρείας που διενεργεί εκτέλεση εγγυητική επιστολής Τραπέζης ισόποσης με την απαίτηση. Κάθε σύμβαση για λογαριασμό του Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαιου, έχουσα αντικείμενο άνω των 2.500,00 € ή δημιουργούσα υποχρεώσεις διαρκείας, εφόσον δεν ορίζεται άλλως, υποβάλλεται στον τύπο του ιδιωτικού εγγράφου.

Κείμενο Απόφασης

ΑΠΟΦΑΣΗ 1089/2013

(Αριθμός κατάθεσης αίτησης 28430/25-9-2012)

ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ

ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τον Δικαστή Χαράλαμπο Μαυρίδη, Πρόεδρο Πρωτοδικών, που ορίσθηκε με κλήρωση σύμφωνα με το νόμο, χωρίς τη σύμπραξη Γραμματέα.

ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕ δημόσια, στο ακροατήριό του, στις 18 Δεκεμβρίου 2012, για να δικάσει την με αριθμό καταθέσεως 28430/25-9-2012 αίτηση, με αντικείμενο αναστολή εκτέλεσης, μεταξύ:

ΤΟΥ ΑΙΤΟΥΝΤΟΣ: ΔΗΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, που εκπροσωπείται νόμιμα από τον Δήμαρχο αυτού, που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη (Βασ. Γεωργίου Α΄ 1), που παραστάθηκε δια του πληρεξούσιου δικηγόρου του Ευσταθίου Κουτσοχήνα (Α.Μ.Δ.Σ.Θ 5415), ο οποίος κατέθεσε έγγραφο σημείωμα.

ΤΗΣ ΚΑΘ’ ΗΣ Η ΑΙΤΗΣΗ: Της ομόρρυθμης εταιρίας με την επωνυμία «….», που εδρεύει στο Καλοχώρι Θεσσαλονίκης και εκπροσωπείται νόμιμα, που παραστάθηκε δια της πληρεξούσιας δικηγόρου της Νίκης Ηλιοπούλου (Α.Μ.Δ.Σ.Θ. 2533), η οποία κατέθεσε έγγραφο σημείωμα.

ΚΑΤΑ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ δημόσια συζήτηση της υποθέσεως, κατά την εκφώνησή της από τη σειρά του σχετικού εκθέματος, παραστάθηκαν οι διάδικοι, όπως σημειώνεται παραπάνω, οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των οποίων ανέπτυξαν τους ισχυρισμούς τους και ζήτησαν να γίνουν αυτοί δεκτοί.

ΑΦΟΥ MEΛETHΣE ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ME TO ΝΟΜΟ

Από τη διάταξη της παρ. 1 του άρθρου 938 του ΚΠολΔ προκύπτει ότι προϋπόθεση για τη χορήγηση αναστολής εκτελέσεως είναι η προηγούμενη ή η σύγχρονη με την υποβολή της σχετικής αιτήσεως άσκησή της κατά τη διάταξη του άρθρου 933 του ΚΠολΔ ή του άρθρου 936 του ίδιου κώδικα ανακοπής (βλ. ΕΑ 1219/ 1993, ΑρχΝομ ΜΔ’, 686), συγκεκριμένα δε η νομότυπη άσκησή της, δηλαδή η περιλαμβάνουσα την κατάθεση και την επίδοση του σχετικού δικογράφου. Περαιτέρω για τη χορήγηση της αναστολής απαιτείται, κατ’ αρχήν, να πιθανολογηθεί το παραδεκτό της ανακοπής και, βεβαίως, η βασιμότητα ενός τουλάχιστον λόγου της, καθώς επίσης και ότι η εκκρεμής αναγκαστική εκτέλεση, εφόσον συνεχιστεί, θα προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στον αιτούντα (βλ. Κ. Κεραμέα - Δ. Κονδύλη - Ν. Νίκα, Ερμηνεία ΚΠολΔ, τόμος 2ος, έκδ. 2000, υπ’ άρθρο 938 παρ. 1 - 4, σελ. 1805 και επ.).

Με την υπό κρίση αίτηση, κατ΄ ορθή εκτίμηση του συνόλου του περιεχομένου και του αιτήματός της, ο αιτών Δήμος Θεσσαλονίκης ζητεί ν΄ ανασταλεί η διαδικασία της αναγκαστικής εκτέλεσης που επισπεύδεται από την καθ’ ης εταιρία σε βάρος του: α) με την από 5-7-2012 επιταγή προς πληρωμή της καθ΄ ης, που είναι γραμμένη παρά πόδας αντιγράφου του με αριθμό 2323/26-4-2012 α΄ απογράφου εκτελεστού του προσωρινά εκτελεστού ποσού της υπ΄ αριθ. 10960/2012 διαταγής πληρωμής της Δικαστού του Δικαστηρίου τούτου και β) με το από 15-9-2012 κατασχετήριο της καθ΄ ης σε βάρος της αιτούσας και εις χείρας της Τράπεζας Πειραιώς, ως τρίτης, με την οποία κατάσχει αναγκαστικώς ποσό 87.879,00 ευρώ, μέχρι την έκδοση τελεσίδικης απόφασης επί της από 24-9-2012 και με αριθμό καταθέσεως 28424/25-9-2012 ανακοπής, που άσκησε νομότυπα και εμπρόθεσμα, κατά των ανωτέρω επιταγής προς πληρωμή και κατασχετηρίου, για τον λόγο που αναφέρει στην ανακοπή του. Η αίτηση αρμόδια εισάγεται για να συζητηθεί, κατά τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων (άρθρα 686 επ. του ΚΠολΔ), ενώπιον αυτού του Δικαστηρίου, είναι δε νόμιμη, στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 933 και 938 του ΚΠολΔ, μόνο, όμως καθ΄ ο μέρος αφορά το χρονικό διάστημα μέχρι την έκδοση οριστικής απόφασης επί της ανακοπής του αιτούντος και όχι μέχρι την τελεσιδικία της απόφασης, όπως ζητεί αυτός, αίτημα το οποίο είναι μη νόμιμο, καθόσον κατά τη ρητή διάταξη του άρθρου 938 παρ 4 εδ α’ του ΚΠολΔ, η αναστολή χορηγείται μέχρι την έκδοση οριστικής απόφασης επί της ανακοπής και όχι μέχρι την τελεσιδικία της απόφασης αυτής. Τέτοια αναστολή, μέχρι την τελεσιδικία δηλαδή της απόφασης, μόνο από το Δικαστήριο που δικάζει την ανακοπή μπορεί να δοθεί, εφόσον υποβληθεί κατά τη συζήτησή της σχετικό αίτημα και με τις προϋποθέσεις της παραγράφου 4 εδ β’ του παραπάνω άρθρου (βλ ΕφΘεσ 64/91 ΕλλΔνη 34.1363, ΕφΑθ 2475/90 ΕλλΔνη 33.613, ΕφΘεσ 2333/89 Αρμεν 1989.900). Επίσης, μη νόμιμο είναι και το αίτημα του αιτούντος για καταδίκη της καθ’ ης στην πληρωμή των δικαστικών του εξόδων, καθόσον, σύμφωνα με το άρθρο 178 παρ 3 του Κώδικα Δικηγόρων, επί αιτήσεως χορήγησης αναστολής εκτέλεσης επιδικάζονται πάντοτε σε βάρος του αιτούντος τα δικαστικά έξοδα του καθ’ ου. Πρέπει, επομένως, κατά το μέρος που κρίθηκε νόμιμη, η υπό κρίση αίτηση, να ερευνηθεί περαιτέρω και κατ΄ ουσίαν.

Από την εκτίμηση των εγγράφων που επικαλούνται και νομίμως προσκομίζουν οι διάδικοι και από όλη, γενικά, τη διαδικασία, δεν πιθανολογείται η ευδοκίμηση της υπό κρίση ανακοπής. Ειδικότερα, με τον πρώτο λόγο της ανακοπής, κατ΄ ορθή εκτίμησή του, ο αιτών ζητεί την ακύρωση των ανωτέρω προσβαλλόμενων πράξεων εκτέλεσης, ισχυριζόμενος ότι η καθ΄ ης διενήργησε σε βάρος του αιτούντος αναγκαστική εκτέλεση, δυνάμει της προαναφερόμενης διαταγής πληρωμής της Δικαστού του Δικαστηρίου τούτου, χωρίς την απαιτούμενη από την παρ. 1 του άρθρου 4 του ν.3068/2002 προσκόμιση εκ μέρους της ισόποσης με την απαίτηση εγγυητικής επιστολής Τραπέζης. Ο ως άνω λόγος πιθανολογείται ότι θ΄ απορριφθεί ως αβάσιμος, καθόσον, αφενός μεν την τήρηση της ανωτέρω διάταξης (παρ. 1 του άρθρου 4 του ν.3068/2002), δεν απαιτεί ο νόμος ούτε ρητά με την ποινή της ακυρότητας, όπως προβλέπεται από την παρ. 1 του άρθρου 159 του ΚΠολΔ, ούτε χρησιμοποιώντας παρεμφερείς προς την «ποινή ακυρότητας» εκφράσεις, που είναι νομικώς ταυτόσημες ή κατά περιεχόμενο ταυτόσημες, αντίστοιχες ή ισοδύναμες προς αυτή (βλ. Β. Βαθρακοκοίλης, τόμος πρώτος εκδ. 1996, υπό το άρθρο 159, σελ. 940-941 παρ. 8), αφετέρου δε, από την ίδια ως άνω παρ. 1 του άρθρου 4 του ν.3068/2002, προβλέπεται, περαιτέρω, ότι: «Το Δικαστήριο που εξέδωσε την εκτελεστή απόφαση ή το Δικαστήριο στο οποίο εκκρεμεί η εκδίκαση του ένδικου βοηθήματος, μπορεί, κατόπιν σχετικού αιτήματος, αναλόγως της φερεγγυότητας του δικαιούχου ή των λοιπών εγγυήσεων, που προσφέρει ή κρίνονται αναγκαίες, να μειώσει το ύψος της εγγυητικής επιστολής μέχρι του ενός δευτέρου». Προβλέποντας, κατά συνέπεια, ο νόμος τη δυνατότητα του Δικαστηρίου, στο οποίο εκκρεμεί η εκδίκαση του ένδικου βοηθήματος, να μειώσει, κατόπιν σχετικού αιτήματος του ενεργούντος την αναγκαστική εκτέλεση σε βάρος του Δημοσίου, το ύψος της εγγυητικής επιστολής, αποδέχεται ως έγκυρες τις μέχρι το σημείο εκείνο διενεργηθείσες πράξεις εκτέλεσης. Με τον δεύτερο λόγο της ανακοπής, κατ΄ ορθή εκτίμησή του, ο αιτών ζητεί την ακύρωση των ανωτέρω προσβαλλόμενων πράξεων εκτέλεσης, ισχυριζόμενος ότι παρά το ότι η διάταξη του άρθρου 41 του ν.δ. 496/74 «περί λογιστικού των ΝΠΔΔ», όπως το προβλεπόμενο σ΄ αυτήν ποσό αναπροσαρμόσθηκε από τη με αριθμό Υ.Α. 2/42053/0094, προβλέπει ότι κάθε σύμβαση για λογαριασμό του Νομικού Προσώπου, έχουσα αντικείμενο άνω των 2.500,00 € ή δημιουργούσα υποχρεώσεις διαρκείας, εφόσον δεν ορίζεται άλλως, υποβάλλεται στον τύπο του ιδιωτικού εγγράφου, η επίδικη διαταγή πληρωμής εκδόθηκε αποκλειστικά με βάση τα αναφερόμενα σε αυτήν τιμολόγια, ενώ, τα δέκα, τουλάχιστον, από τα επίδικα τιμολόγια, όπως αυτά αναλυτικά αναφέρονται στην ένδικη διαταγή πληρωμής, υπερβαίνουν το ποσό των 2.500,00 €. Ο ως άνω λόγος πιθανολογείται ότι θ΄ απορριφθεί ως ουσία αβάσιμος, καθόσον είναι μεν νόμιμος, στηριζόμενος στην προαναφερόμενη διάταξη του ν.δ. 496/74 «περί λογισμικού των ΝΠΔΔ», σε συνδυασμό και προς τις διατάξεις των άρθρων 158 και 159 ΑΚ, πλην όμως, από τα προσκομιζόμενα από την καθ΄ ης δελτία αποστολής – τιμολόγια και τα συναφή με αυτά έγγραφα, πιθανολογείται ότι για το κάθε ένα από αυτά καταρτίσθηκε ιδιωτικό συμφωνητικό μεταξύ των διαδίκων αλλά και πρωτόκολλο παράδοσης και παραλαβής υλικών.

Ενόψει των παραπάνω, εφόσον δεν πιθανολογήθηκε η ευδοκίμηση των λόγων της ανακοπής του αιτούντος και, ως εκ τούτου, ούτε και επέλευση ανεπανόρθωτης βλάβης του από τη συνέχιση της εκτέλεσης, πρέπει ν΄ απορριφθεί η υπό κρίση αίτησή του, ως αβάσιμη κατ΄ ουσίαν και να καταδικαστεί ο αιτών στην πληρωμή των δικαστικών εξόδων της καθ΄ ης (άρθρο 178 παρ.3 του Κώδικα Δικηγόρων), μειωμένα, όμως, κατ΄ άρθρο 281 παρ. 2 του Ν. 3463/2006 περί «Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων», κατά τα οριζόμενα στο διατακτικό της παρούσας.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

ΔΙΚΑΖΕΙ αντιμωλία των διαδίκων.

ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ την αίτηση.

ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ σε βάρος του αιτούντος τα δικαστικά έξοδα της καθ’ ης η αίτηση, τα οποία ορίζει στο ποσό των εκατόν πενήντα ευρώ (150,00 €).

ΚΡΙΘΗΚΕ αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στη Θεσσαλονίκη στις 17 Ιανουαρίου 2013, με την παρουσία της Γραμματέως Παναγιώτας Κουτζιάμπαση.

Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗΣ

Δικαστήριο:	ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ
Τόπος:	ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Αριθ. Απόφασης:	1280
Ετος:	2013

Περίληψη

Αναστολή 938 ΚΠολΔ - Ανακοπή 932 ΚΠολΔ - Οφειλέτης Ο.Τ.Α - Κατάσχεση εις χείρας τράπεζας ως τρίτου - Εγγυητική επιστολή - Ενστάσεις - Δεδικασμένο -. Δεν απαιτείτο επίδοση εκ μέρους της επισπεύδουσας, ισόποσων με τις απαιτήσεις της εγγυητικών επιστολών τραπέζης στο νόμιμο εκπρόσωπο του αιτούντος Δήμου, μαζί με τις προσβαλλόμενες επιταγές προς πληρωμή, για να είναι έγκυρη η εκτέλεση των τελεσίδικων αποφάσεων καθώς η η παραπάνω διαδικασία, εφαρμόζεται ειδικά στην περίπτωση εκτέλεσης δικαστικών αποφάσεων κατά του Δημοσίου και όχι και στην περίπτωση εκτέλεσης δικαστικών αποφάσεων κατά των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Το επικαλούμενο από τον ανακόπτοντα γεγονός, ότι δηλαδή μετά την έκδοση των αποφάσεων περιήλθαν στην κατοχή του αποδεικτικά στοιχεία και δη τα ζυγολόγια, από τα οποία αποδεικνύεται η ανυπαρξία της απαίτησης της καθ’ ής, δεν αποτελεί πραγματικό περιστατικό μεταγενέστερο της συζήτησης, μετά την οποία εκδόθηκαν οι τελεσίδικες αποφάσεις, τέτοιο που να θεμελιώνει ένσταση, που θα μπορούσε να προταθεί επιτρεπτώς.

Κείμενο Απόφασης

Αριθμός απόφασης 1280/2013

Αριθμός κατάθεσης αίτησης 28680/27-9-2012

ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ

ΔΙΚΑΣΤΗΣ: Θεοδώρα Τσαμαδιά, Πρόεδρος Πρωτοδικών, που ορίσθηκε με κλήρωση σύμφωνα με το νόμο.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ : Δεν ορίσθηκε.

ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ : Της 19ης Δεκεμβρίου 2012.

ΑΙΤΩΝ: ΔΗΜΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, όπως εκπροσωπείται νόμιμα από το Δήμαρχο αυτού, που παραστάθηκε δια του πληρεξουσίου δικηγόρου του Ευστάθιου Κουτσοχήνα (ΑΜ ΔΣΘ 5415).

ΚΑΘ’ ΗΣ Η ΑΙΤΗΣΗ: Ομόρρυθμη εταιρία με την επωνυμία «….» που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη, όπως εκπροσωπείται νόμιμα, που παραστάθηκε δια της πληρεξουσίας δικηγόρου της Αθανασίας Γάκη (ΑΜ ΔΣΘ 4276).

ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΔΙΚΗΣ: Αναστολή πράξεων εκτέλεσης.

Η συζήτηση της υπόθεσης έγινε δημόσια στο ακροατήριο του Δικαστηρίου.

ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

Με την κρινόμενη αίτηση ο αιτών Δήμος Θεσσαλονίκης ζητεί να ανασταλεί η διαδικασία της αναγκαστικής εκτέλεσης, που επισπεύδεται εναντίον του από την καθ’ ής, επί τη βάσει 1) της από 30-7-2012 επιταγής προς πληρωμή, συνολικού ποσού 32.993,43 ευρώ, κάτωθι αντιγράφου του πρώτου εκτελεστού απογράφου της τελεσίδικης ήδη 9803/2012 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης, 2) του από 20-9-2012 κατασχετηρίου της καθ’ ής σε βάρος του και εις χείρας της Τράπεζας Πειραιώς ως τρίτης, δυνάμει του οποίου κατάσχει αναγκαστικώς το ανωτέρω ποσό των 32.993,43 ευρώ, 3) της από 26-7-2012 επιταγής προς πληρωμή, συνολικού ποσού 78.253,81 ευρώ, κάτωθι αντιγράφου του πρώτου εκτελεστού απογράφου της τελεσίδικης ήδη 9813/2012 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης και 4) του από 20-9-2012 κατασχετηρίου της καθ’ ής σε βάρος του και εις χείρας της Τράπεζας Πειραιώς ως τρίτης, δυνάμει του οποίου κατάσχει αναγκαστικώς το ανωτέρω ποσό των 78.253,81 ευρώ, μέχρις εκδόσεως οριστικής αποφάσεως επί της από 24-9-2012 και με αριθμό καταθέσεως 28670/27-9-2012 ανακοπής, που άσκησε κατ’ άρθρο 933 ΚΠολΔ και η οποία εκκρεμεί για να συζητηθεί ενώπιον αυτού του Δικαστηρίου την 26-3-2013, προκειμένου να ανατραπεί ανεπανόρθωτη βλάβη του, επειδή, όπως ισχυρίζεται, θα ευδοκιμήσει η ως άνω ανακοπή του για τους αναφερόμενους σε αυτή λόγους. Η αίτηση αρμοδίως εισάγεται για να συζητηθεί ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου, κατά τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, ασκήθηκε εμπροθέσμως (686 επ. και 938 παρ. 2 και 3 ΚΠολΔ) και είναι νόμιμη, στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 933 παρ. 1 και 938 παρ.1 ΚΠολΔ, πλην του αιτήματος για καταδίκη του καθ’ ού στην πληρωμή των δικαστικών εξόδων του αιτούντος, που είναι απορριπτέο ως μη νόμιμο, καθόσον σύμφωνα με το άρθρο 178 παρ. 3 του Κώδικα Δικηγόρων, επί αιτήσεως χορήγησης αναστολής εκτέλεσης επιδικάζονται πάντοτε σε βάρος του αιτούντος τα δικαστικά έξοδα του καθ’ ού. Η αίτηση, όπως κρίθηκε νόμιμη, πρέπει να ερευνηθεί περαιτέρω και κατ’ ουσίαν.

Από την ένορκη κατάθεση του μάρτυρα …, που εξετάσθηκε νόμιμα ενώπιον του ακροατηρίου του Δικαστηρίου, με επιμέλεια της καθ’ ής (ο αιτών δεν πρότεινε προς εξέταση μάρτυρα) καθώς και από όλα τα έγγραφα, που προσκομίζουν και επικαλούνται οι διάδικοι, σε συνδυασμό και με όσα ανέπτυξαν προφορικά στο ακροατήριο οι πληρεξούσιοι δικηγόροι τους και επανέλαβαν με τα σημειώματα, που κατέθεσαν, εντός της δοθείσας σχετικής προθεσμίας, πιθανολογήθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά γεγονότα: Με εκτελεστό τίτλο την τελεσίδικη 9803/2012 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης και με βάση την από 30-7-2012 επιταγή προς πληρωμή, κάτωθι αντιγράφου εκ του πρώτου εκτελεστού απογράφου της απόφασης αυτής, που επιδόθηκε στον αιτούντα την 31-7-2012, κατασχέθηκε αναγκαστικώς, με επίσπευση της καθ’ ής, εις χείρας της Τράπεζας Πειραιώς, ως τρίτης, συνολικό ποσό 32.9993,43 ευρώ, προς ικανοποίηση της απορρέουσας από την ανωτέρω απόφαση απαίτησής της, συντάχθηκε δε σχετικά το από 20-9-2012 κατασχετήριο, που κοινοποιήθηκε στον αιτούντα την 21-9-2012. Επίσης, με εκτελεστό τίτλο την τελεσίδικη 9813/2012 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης και με βάση την από 26-7-2012 επιταγή προς πληρωμή, κάτωθι αντιγράφου εκ του πρώτου εκτελεστού απογράφου της ανωτέρω απόφασης, που επιδόθηκε στον αιτούντα την 30-7-2012, κατασχέθηκε αναγκαστικώς, με επίσπευση της καθ’ ής, εις χείρας της Τράπεζας Πειραιώς ως τρίτης, συνολικό ποσό 78.253,81 ευρώ, προς ικανοποίηση της απορρέουσας από την ανωτέρω απόφαση απαίτησής της, συντάχθηκε δε σχετικά το από 20-9-2012 κατασχετήριο, που κοινοποιήθηκε στον αιτούντα την 21-9-2012. Κατά των προαναφερόμενων επιταγών προς πληρωμή και κατασχετηρίων εγγράφων ο αιτών άσκησε εμπρόθεσμα ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης τη με αριθμό καταθέσεως 28670/27-9-2012 ανακοπή, την οποία, όπως προκύπτει από την …, έκθεση επίδοσης του δικαστικού επιμελητή στο Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης …, επέδωσε στην καθ’ ής στις 27-9-2012. Με την ανακοπή αυτή, δικάσιμος για τη συζήτηση της οποίας ορίσθηκε η 26-3-2013, επιδιώκει ο αιτών την ακύρωση των παραπάνω πράξεων και της εκτέλεσης που επισπεύδεται δυνάμει αυτών. Στη συνέχεια άσκησε την κρινόμενη αίτηση αναστολής εκτέλεσης, σύμφωνα με την προμνησθείσα διάταξη του άρθρου 938 ΚΠολΔ, η οποία όμως πρέπει να απορριφθεί καθόσον δεν πιθανολογήθηκε η ευδοκίμηση της ανακοπής, υπό την έννοια της πιθανολόγησης της ουσιαστικής βασιμότητας ενός τουλάχιστον λόγου αυτής. Ειδικότερα, με τον πρώτο λόγο της ανακοπής του ο αιτών ισχυρίζεται ότι η διαδικασία αναγκαστικής εκτέλεσης, που επισπεύδει σε βάρος του η καθ’ ής με τις ανωτέρω προσβαλλόμενες πράξεις πρέπει να ακυρωθεί λόγω μη τηρήσεως νομίμου όρου για την ενέργεια αυτής και ειδικότερα για το λόγο ότι η καθ’ ής η ανακοπή δεν του παρέδωσε, πριν από την έναρξη της αναγκαστικής εκτέλεσης, ισόποσες με τις απαιτήσεις της εγγυητικές επιστολές και σε κάθε περίπτωση δεν επέδωσε παρόμοιες εγγυητικές επιστολές στο νόμιμο εκπρόσωπό του μαζί με τις αναφερόμενες επιταγές προς πληρωμή, όπως απαιτεί ήδη η διάταξη του άρθρου 4 παρ.1 του ν.3068/2002, όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 326 παρ.5 του ν.4072/2012. Ο λόγος αυτός της ανακοπής δεν πιθανολογείται ότι θα ευδοκιμήσει. Ειδικότερα, με τη διάταξη της παρ.5 του άρθρου 326 του ν.4072/2012 (ΦΕΚ Α 86/11.4.2012) προστέθηκαν εδάφια στην παρ.1 του άρθρου 4 του ν.3068/2002 και πλέον με αυτή ορίζονται τα ακόλουθα: «1. Η αναγκαστική εκτέλεση για να ικανοποιηθεί χρηματική απαίτηση κατά του Δημοσίου, των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης και των λοιπών Ν.Π.Δ.Δ. γίνεται με κατάσχεση της ιδιωτικής περιουσίας αυτών. Αποκλείεται η κατάσχεση απαιτήσεων που πηγάζουν από έννομη σχέση δημοσίου δικαίου ή απαιτήσεων χρηματικού ή μη αντικειμένου το οποίο έχει ταχθεί για την άμεση εξυπηρέτηση ειδικού δημόσιου σκοπού. «Η εκτέλεση δικαστικών αποφάσεων ή άλλων εκτελεστών τίτλων, που υπόκεινται σε ένδικα μέσα ή βοηθήματα και από τους οποίους απορρέει χρηματική υποχρέωση του Δημοσίου, διενεργείται ύστερα από προσκόμιση εκ μέρους του δικαιούχου ισόποσης εγγυητικής επιστολής Τραπέζης. Το δικαστήριο, που εξέδωσε την εκτελεστή απόφαση ή το δικαστήριο στο οποίο εκκρεμεί η εκδίκαση του ενδίκου βοηθήματος, μπορεί, κατόπιν σχετικού αιτήματος, αναλόγως της φερεγγυότητας του δικαιούχου ή των λοιπών εγγυήσεων που προσφέρει ή κρίνονται αναγκαίες να μειώσει το ύψος της εγγυητικής επιστολής μέχρι του ενός δευτέρου. Αν η άσκηση του ενδίκου βοηθήματος δεν υπόκειται σε χρονικό περιορισμό ο εκτελεστός τίτλος μπορεί να εκτελεσθεί χωρίς εγγύηση, μετά την άπρακτη πάροδο 90 ημερών από την επίδοσή του. Η εγγυητική επιστολή εκδίδεται υπέρ της υπηρεσίας, που είναι αρμόδια για την καταβολή, και επιστρέφεται μετά από την προσκόμιση πιστοποιητικού αμετάκλητης, υπέρ του αντιδίκου του υπόχρεου, επίλυσης της διαφοράς ή της μη ασκήσεως ενδίκου μέσου ή βοηθήματος μέσα στην προθεσμία που προβλέπεται από το νόμο.». Σύμφωνα με την Αιτιολογική Έκθεση του ν.4072/2012 (ΦΕΚ Α 86/11.4.2012) η διάταξη της παρ.5 του άρθρου 326, που τιτλοφορείται «Ρύθμιση Θεμάτων Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και άλλες διατάξεις» αποβλέπει στην προστασία του Δη΅οσίου, ενόψει του ότι δεν είναι σπάνιο το φαινό΅ενο, όταν ΅ετά από ικανό χρονικό διάστη΅α εκδικάζεται α΅ετακλήτως υπόθεση, το Δη΅όσιο να αδυνατεί να εισπράξει τα επιδικασθέντα ποσά, λόγω του ότι ο υπόχρεος προς επιστροφή είναι αναξιόχρεος ή παύει να υφίσταται (θάνατος φυσικού προσώπου, παύση λειτουργίας νο΅ικού προσώπου κ.λ.π.) γεγονός που καθιστά άκρως δυσχερή ή και αδύνατη την καταβολή αυτών, ενώ η κατάθεση εγγυητικής επιστολής αποτρέπει την παρέλκυση της δίκης από πλευράς του αντιδίκου του Δη΅οσίου ΅ε καταχρηστικά αιτή΅ατα αναβολών στον αναιρετικό βαθ΅ό κ.λ.π., προκει΅ένου να απο΅ακρύνει το ενδεχό΅ενο ανατροπής της εκτελεσθείσας αποφάσεως. Επομένως, η διάταξη αυτή, πέραν του ότι δεν προβλέπει καμία ακυρότητα σε περίπτωση επίσπευσης εκτέλεσης χωρίς την προσκόμιση εγγυητικής επιστολής, αλλά προβλέπει τη μη εξόφληση της υποχρέωσης του Δημοσίου πριν την προσκόμιση εγγυητικής επιστολής, εφαρμόζεται ειδικά στην περίπτωση εκτέλεσης δικαστικών αποφάσεων κατά του Δημοσίου και όχι και στην περίπτωση εκτέλεσης δικαστικών αποφάσεων κατά των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, διότι αν η βούληση του νομοθέτη ήταν να ισχύσει αυτό θα το όριζε ρητά. Ως εκ τούτου δεν απαιτείτο επίδοση εκ μέρους της επισπεύδουσας, ισόποσων με τις απαιτήσεις της εγγυητικών επιστολών τραπέζης στο νόμιμο εκπρόσωπο του αιτούντος Δήμου, μαζί με τις προσβαλλόμενες επιταγές προς πληρωμή, για να είναι έγκυρη η εκτέλεση των ανωτέρω τελεσίδικων αποφάσεων, όπως αβάσιμα διατείνεται ο αιτών. Με το δεύτερο λόγο της ανακοπής του ο αιτών υποστηρίζει ότι οι απαιτήσεις της καθ’ ής εις βάρος του, που επιδικάσθηκαν με τις ανωτέρω τελεσίδικες αποφάσεις του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης είναι ανύπαρκτες, διότι, από τα έγγραφα στοιχεία που περιήλθαν στην κατοχή του μετά την έκδοση των αποφάσεων αυτών και συγκεκριμένα από τα ζυγολόγια του …, για το επίδικο χρονικό διάστημα από 29-7-2009 έως 31-12-2009, τα οποία διαβιβάσθηκαν σε αυτόν από το Σύνδεσμο ΟΤΑ Νομού Θεσσαλονίκης την 11-9-2012 και από τα οποία αποδεικνύεται πόσοι τόνοι ογκωδών αντικειμένων μεταφέρθηκαν από αυτόν και πόσοι τεμαχίσθηκαν και μεταφέρθηκαν από την καθ’ ής, αποδεικνύεται ότι το ποσό που έπρεπε να επιδικασθεί στην καθ’ ής με βάση την αγωγή της, επί της οποίας εκδόθηκε η 9813/2012 απόφαση, ήταν αυτό των 24.527,40 ευρώ, που αντιστοιχεί στη μοναδική εργασία που η καθ’ ής εκτέλεσε, πέραν των συμβατικώς καθορισθέντων με βάση το …, συμφωνητικό, οπότε εσφαλμένα η ως άνω απόφαση της επιδίκασε ποσό 67.541,76 ευρώ και επίσης έπρεπε να απορριφθεί η αγωγή της επί της οποίας εκδόθηκε η 9803/2012 απόφαση με την οποία επιδικάσθηκε σε αυτή ποσό 28.939,27 ευρώ. Ο λόγος αυτός της ανακοπής δεν πιθανολογείται ότι θα ευδοκιμήσει, αλλά ότι θα απορριφθεί ως απαράδεκτος, διότι καλύπτεται από το δεδικασμένο των ανωτέρω τελεσίδικων αποφάσεων, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 933 παρ.3 ΚΠολΔ κατά την οποία «αν ο εκτελεστός τίτλος είναι δικαστική απόφαση, οι αντιρρήσεις είναι απαράδεκτες στην έκταση που ισχύει το δεδικασμένο σύμφωνα με το άρθρο 330 ΚΠολΔ» σε συνδυασμό με τη διάταξη του άρθρου 330 ΚΠολΔ, κατά την οποία «το δεδικασμένο εκτείνεται και στις ενστάσεις που προτάθηκαν, καθώς και σε εκείνες που μπορούσαν να προταθούν και δεν προτάθηκαν», αφού τα πραγματικά περιστατικά, στα οποία επιχειρείται η θεμελίωσή του, δηλαδή οι ισχυρισμοί περί ανυπαρξίας της απαιτήσεως της καθ’ ής, τα οποία αφορούν την ουσιαστική υπόσταση της αξιώσεώς της, αποτελούν προϋπάρχοντα της τελεσιδικίας των εκτελούμενων αποφάσεων πραγματικά περιστατικά και όχι μεταγενέστερα αυτών, είχαν γεννηθεί κατά το χρόνο συζήτησης της υπόθεσης και μπορούσαν να προταθούν και δεν προτάθηκαν στη δίκη, προκειμένου να αποκρουσθεί το δικαίωμα της καθ’ ής, οπότε καλύφθηκαν από το δεδικασμένο. Το επικαλούμενο δε, από τον ανακόπτοντα γεγονός, ότι δηλαδή μετά την έκδοση των ανωτέρω αποφάσεων περιήλθαν στην κατοχή του αποδεικτικά στοιχεία και δη τα αναφερόμενα ζυγολόγια, από τα οποία αποδεικνύεται η ανυπαρξία της απαίτησης της καθ’ ής, δεν αποτελεί πραγματικό περιστατικό μεταγενέστερο της συζήτησης, μετά την οποία εκδόθηκαν οι ανωτέρω τελεσίδικες αποφάσεις, τέτοιο που να θεμελιώνει ένσταση, που θα μπορούσε να προταθεί επιτρεπτώς, παρά τη ρύθμιση του άρθρου 330 ΚΠολΔ, αφού ουδόλως ο ανακόπτων επικαλείται άγνοια των εγγράφων αυτών, εξαιτίας της οποίας αγνοούσε και την ανυπαρξία της απαίτησης της καθ’ ής. Πιθανόν, υπό την επίκληση της μη έγκαιρης προσκόμισης των εγγράφων αυτών από ανώτερη βία, το γεγονός αυτό να αποτελεί λόγο αναψηλάφησης, την οποία ο αιτών ισχυρίζεται ότι έχει ασκήσει. Ενόψει αυτών και εφόσον δεν προβάλλεται άλλος λόγος με την ανακοπή, εκτός από τους ανωτέρω, των οποίων δεν πιθανολογήθηκε η ευδοκίμηση και συνακόλουθα η επέλευση ανεπανόρθωτης βλάβης του αιτούντος από τη συνέχιση της σε βάρος του εκτέλεσης, πρέπει να απορριφθεί η υπό κρίση αίτηση ως αβάσιμη κατ’ ουσίαν και να επιβληθούν σε βάρος του αιτούντος τα δικαστικά έξοδα της καθ’ ής η αίτηση, κατά παραδοχή σχετικού αιτήματος της τελευταίας, που υπέβαλε με το σημείωμά της (άρθρα 178 παρ. 3 του Κώδικα περί Δικηγόρων και 191 παρ.2 ΚΠολΔ).

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

ΔΙΚΑΖΟΝΤΑΣ αντιμωλία των διαδίκων.

ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ την αίτηση.

ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ σε βάρος του αιτούντος τα δικαστικά έξοδα της καθ’ ής η αίτηση, τα οποία ορίζει στο ποσό των τριακοσίων (300) ευρώ.

ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στη Θεσσαλονίκη στις 21 Ιανουαρίου 2012, με την παρουσία της γραμματέως Παναγιώτας Κουτζιάμπαση.

Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014